Александар Прокопиев

Александар Прокопиев

Александар Прокопиев (1953, Скопје) досега објавил дваесетина прозни книги - раскази, новели, есеи и еден роман - некои од нив се преведени на светски и балкански јазици. Во 2000 Енциклопедија Британика ја истакна неговата книга хибридна проза „Антиупатства за лична употреба“ меѓу најинтересните годишни изданија од Југоисточна Европа, 2011. за збирката бајки за возрасни „Човечулец“ ја доби угледната награда „Балканика“, 2022. во најновата едиција на обемната, реномирана историја на европските книжевности „Les Lettres Europeennes“ неговата проза се анализира во поглавјето „Тенденции и современи фигури 1989-2021“, споредувајќи ја со нарацијата на инвентивните раскажувачи како Бартелми, Калвино... Освен во создавањето проза, Прокопиев бил активен и во уште некои креативни полиња - се занимавал со рокенрол, алтернативен театар, пишувал хаику, бил сценарист на стрипови, квизови, анимирани филмови. Работел и сѐ уште предава на докторските културолошки студии при Институтот за македонска литература во Скопје.

Расказ

ФУСНОТИ, 2

Тие што ги праќаат сопствените сеќавања на брановите на поезијата за да ги пробудат, за да ги освежат нашите подзаборавени доживувања, тие што во занесот на создавањето не се прашуваат зошто и за кого создаваат…

Расказ

ФУСНОТИ, 1

Таму каде куќата исчезнала во зграда, мостот се престорил во друг мост, од улицата се искорнати дрвјата со мириси, шушкања и паднати лисја – меморијата ќе биде главен сведок.

Книжевност

ВЕЛОСИПЕДИСТ

Во неговото „другарско“ време, професорите беа вистински воспитувачи, и по облеката, и по предаденоста на професијата. А овие денес?

Есеј

ЗА НЕКОИ ЛИКОВИ КАЈ ТОМАС МАН, ГУСТАВ ФОН АШЕНБАХ – ОД МАН ДО ВИСКОНТИ

Физичките аспекти на главниот лик во „Смрт во Венеција“, како што кажав, се погодени во изборот на актерот Дирк Богарт како Ашенбах. Но затоа Висконти ја менува професијата на Ашенбах – од писател во композитор. Сврхата на ваквата промена е суштинска за филмската приказна: музиката е мошне важен сојузник во емотивниот колорит и течение на „Смртта во Венеција“. Со Адаџието од Петтата симфонија на Густав Малер филмот отпочнува и завршува.

Мемоар

ПИСМО

Мислам дека сите ние подеднакво го имаме чувството на несоодветство на времето што си минува и нашето време – рече татко ти – Ни се чини дека вчера замина, како да е само еден ден отсутен, а се` околу нас го тврди сосема спротивното – дека долго го нема.

Мемоар

КАТАСТРОФИ

А реката постојано расте – ги искачува насипите, го урнува мовчето, потоа со дебели водени прсти се шири по околните улици, меѓу кои и по неговата.