Книжевноста не е само уметнички вид, туку и чин на одговорност, на визија, на заедништво и на храброст. Сакаме да проговориме за интимната и често невидлива битка зад секое дело, за силата на зборот кој може да го обликува, не само животот на авторот, туку и целото општество.

Промената на контекстот во текот на годините што следат до денес овозможува влез на
нови теми и нови перспективи, и ја менува улогата на писателите во општеството, а ја менува и перцепцијата и на писателите и на читателите за улогата на литературата во животот.

Она што особено го истакнува книжевната критика е дека, како и во романите, така и во расказите Миневски ја комбинира фељтонистичката историографичност со еден свој поетски имагинариум, како и дека познати историски приказни лесно ги преоблекува во постмодерни фикции.

Колку што списокот на добитници е поугледен, толку и наградата станува поголема и уште попрестижна.
Нашата награда, оваа награда, во себе веќе го содржи угледот на Водолазкин, Дракулиќ, Николо Аминати, Светлана Алексиевич, Стефансон, Наџат ел Хачми, Олсон, Ајкол…

Ми претставува особена радост што наградата создаде една тријада меѓу Драги Михајловски, Олга Токарчук и мене како посредник меѓу нив.

Секогаш кога ќе слушнам дека преводот е невозможен, дека има секакви изрази и зборови што не можат да се преведат, дека поезија не се преведува, помислувам дека меѓучовечкото разбирање е базирано токму на преведувањето, односно на она движење на смислата што се одвива преку емоциите, искуствата, знаењето, и дека ова движење на смислата зависи од работата на преведувачите.

Преведувањето секогаш е соработка: основната интеракција на преведувачот е со авторот, или подобро, со авторовиот глас и концептуален свет, со визијата што ја пренесува преку стихот.

Зборови украсени со замаглен превез на неизразливост, поткреваат гибел на излитената и загадочна романса. Тонови на ефемерна страст се растопуваат во бездната, каде канвасот на љубовта станува апстрактна граѓа.

Огледалото веќе не беше само предмет, туку просторот каде што се среќаваа сите негови верзии – оној што се плашеше, оној што сакаше, оној што изгуби и оној што се надеваше. Секоја од нив го гледаше со истите очи, но различни искри на искуство, и токму тоа го правеше универзумот во огледалото толку жив.