Во една декемвриска ноќ, кога малиот Јаков не сака да заспие, на сестричката Илина ѝ поставува едно колку неочекувано, толку повеќе чудно прашање: „Како се родила зимата?“.

Редарот во киносалата ми впери во лицето силен сноп светлина од батериската ламба. И покрај тоа што се намуртив и подзамижав, не забележав извинувачки тон во неговите зборови: – Местово не е ваше!

Шумот на ветрот, небото, ѕвездите, изгревот, залезот, самракот, звуците на шумата, трагите на патот, сето она што упатува на еден свет зад гранците на овој видливиот. Како да постојат еден во друг и еден за друг.

Ангелите се досадуваат/ бегаат од нивните крилја/ зарем има слобода од која се бега/ ги гледам како се капат во густа сенка.

Следната година повторно исто море, иста земја, други сништа. Но овој пат некако почнаа да ми се разјаснуваат работите.

Ветив дека нема да се вратам/ како ѕвездочитец што ја знае/ природата на своите пророштва:/ има нешто гревовно во нивниот шепот/ и сепак често бидуваат точни…

каде мислиш дека го носиш некажаното?/ зарем не знаеш дека се лепи на срцето/ како влажен весник врз дрвената маса во оставата?

Сè е во ’рбетот меѓу нас/ не се витка/ каде ќе одиш/ во скутот се исправа пастув/ во градите осарник…

Во март, Олимпија дојде како невеста в село/ завиена под велот, небаре подарок./ Во август, тој замина на печалба.