Не ги читам книгите веднаш откако ќе ги купам, позајмам или добијам на подарок. Не. Не можам веднаш по првиот допир да се опуштам доволно за моите мисли да се измешаат со напишаните зборови. Ми треба време и книгата мора прво да отстои. Да постои. Да ѕирка срамежливо од полицата. Јас да ја ѕиркам срамежливо додека држам друга книга в раце. Да воздивнува секогаш кога ќе помисли дека ја подавам раката накај неа, сѐ додека еден ден, раката навистина не се подаде сама кон неа.
Да се запознаеме пред да се запознаеме. Токму како што напиша Каролина Николиќ во мојот посветен примерок од нејзината збирка со раскази „Мувлосани приказни“.
И се запознававме. Долго се запознававме. Првиот пат, покрај дожд и какао, до изгрејсонце. Па почувствував преголема привлечност во играта со зборови и како и секој тинејџер, исплашена од блискоста, ја скрив книгата подалеку од мене. Се ставивме на пауза. За после некое време да почнеме одново. И одново. И одново. За денес некои од расказите да ги имам прочитано по триесетпати, а некои по тристаосумдесетитрипати. За денес во поминување барајќи друга книга да украдам минута и пак да ја исчитам кратката приказна „Мирис“. За веднаш потоа да си ја доближам маицата до нос, да проверам на што мирисам јас во моментот.
Ќе да е тоа најголемиот адут на ова книжуле составено од 47 кратки раскази. Не се далечни, не му се случиле на некој друг. Напротив, толку се блиски што читателот пропаѓа во нив небаре во огледалото на своето мувлосано секојдневие.
Оти сите ние раскажуваме. И стануваме на лева нога. И сме биле неранимајковци. Или другите мислеле дека сме неранимајковци, па нивниот опис на истите настани многу се разликува од нашиот. И сите, ама баш сите, сме имале денови кога сме посакале да станеме ѕвер. Или да добиеме на лотарија пет минути во нечија глава. Или место под нечиј чадор.
И сите ние ќе најдеме во книгава барем по еден краток расказ што ќе ни го забрза срцебиењето. Па скокајќи зборови, ќе итаме кон крајот на расказот, да видиме дали сме ние тие што „си живееја среќно до крајот на животот“. И сите ние ќе најдеме во книгава барем по еден краток расказ што ќе нѐ натера да ја расчепкаме мувлата во сопственото срце, соочувајќи нѐ со некои заборавени страници од старите тетратки.
Збиркава раскази не е создадена преку ноќ. Не е производ на концентрирана и присилна авторска работа. Не. Збиркава се градела низ годините, собирајќи моменти од секакви животни ситуации. Збиркава е дестилирано секојдневие. Отстоена иронија на индивидуа заглавена во запчаникот на општеството. Мувлосани палимпсести кои стануваат читливи само при забележана емоција на лицето на читателот.
Мувла. Од овде па надолу целиот текст е мувлосан. Го нема. За среќа, „Мувлосаните приказни“ на Каролина Николиќ сѐ уште постојат како сведоштво дека дури и таму каде што сега нема текст, некогаш имало, треба само малку да се тргне влажното сиво-зелено кадифе и тој повторно станува видлив, читлив, плачлив… наш.