Поезија

Мед и пелин тарабата ми го покрива видот за знајното и незнајното продолжувам да гледам попреку – грлен извик и плач јас и понатаму…

Ангелите се досадуваат/ бегаат од нивните крилја/ зарем има слобода од која се бега/ ги гледам како се капат во густа сенка.

каде мислиш дека го носиш некажаното?/ зарем не знаеш дека се лепи на срцето/ како влажен весник врз дрвената маса во оставата?

Во март, Олимпија дојде како невеста в село/ завиена под велот, небаре подарок./ Во август, тој замина на печалба.

Сонце, застани // Ќе се сеќавам // Ноќта кога исчезна месечината // Непрелетница // По дождот