Отспротива Јени Џамија
го издига својот грамаден свод,
покриен со црно тенеќе,
крунисан со горда полумесечина.
Наоколу молчешкум
се издигаат во височините
како гиганти гранитни
гледачи на двете мориња
високи тенки минариња
на кои оџата гласовит
дремката ја вознемирува
кога верниците на молитва ги повикува.
А во жешките часови на денот
многу правоверници долу
седат на скалите мермерни
мирно наргиле пушат
и гледаат тивко, рамнодушно
како чадот се дими
кон облаците и се извива,
или како народот се движи!
Оддесно мостот се наоѓа,
кој над морето долго се простира,
направен дрвен, рапав, крив;
покриен со луѓе разнородни,
со чад густ, задушлив
од бродските оџаци.
А долу чекаат крај брегот
веслачите содрани, голи
и минувачите ги повикуваат
во жалните гондоли!
Низ улицата секој миг
Минува и се треска трамвајот;
со право, брзо и со вик;
и луѓе трчаат, кучиња лаат!
Низ прозорите понекогаш
се покажуваат и повторно исчезнуваат
лица прекрасни, милни,
источни убавини проклети!
И шум и крик, прав и дим,
пцовки и врева и немир,
и пекот јулски нетрпелив,
пријатност, па одбивност
и ужасен чопор од кучишта,
на улицата истиот господар,
богатства, салтанати сјајни,
ориентален раскош, сласт,
и беда за жал! Бескрајни,
неволји лоши, без глас,
фигури чудни, разновидни
и убави и безобразни!…
Се меркаат тука пред твојот поглед
и се крстосуваат неразбирливо:
и муслиман добродушен,
и грк горделив и лукав,
и бугаринот малодушен,
и македонецот правичен, чесен,
и работливиот ерменец,
и образованиот французин,
и анадолецот груб и прост,
и извалканиот, лош арнаутин,
и шпекулантот евреин,
и црниот арап со сплескан нос,
Еl сеtега, Еl сеtега…
Од Иван Вазов (1850-1921), Цариград, септември 1872 година
(ја пишувал позициониран помеѓу Јени Џамија и мостот Галата)
Препев: Снежана Стефановска
Иван Вазов
Един къс от Цариград
Насреща ми Ени Джамия
издига свой грамаден свод,
покрит със черна тенекия,
венчаван с полумесец горд.
Наоколо се мълчешката
издигат из височината
като гиганти от гранит
и зрители на две морета
високи тънки минарета,
на кои ходжа гласовит
нарядко дрямката смъщава,
кат верни на молба призвава.
А в жежки дневни часове
отдолу много правоверни
седят на стълбите мермерни,
спокойно пушат наргиле
и гледат тихо, равнодушно
как пушекът се там дими
на облаци и лъкатушно
или народа, кой шуми!
Надясно моста се намира,
кой над море се длъг простира,
направен дървен, хълмест, крив;
покрит със хора разнородни,
със пушек гъстък, задушлив
из димниците параходни.
А долу чакат край брегът
лодкарите съдрани, голи
и минувачите зъвът
във жалостните си гондоли!
Из улицата всекий миг
минува, тръшка се трамваят;
със гръмот, бързо и със вик;
и хора бягат, псета лаят!
Из окната по някой път
показват се и пак летят
лица прекрасни, миловидни,
възточни хубости обидни!
И шум, и крясък, прах и дим,
псувни и глъчки, и смъщене,
и пекът юлский нестърпим,
приятност, па и отвращене
и кучета ужасна сган,
на улицата същ стопан,
богатства, салтанати сяйни,
ориентална роскош, сласт,
и бедности, уви! безкрайни,
неволи зли, що нямат глас,
фигури странни, разнобразни
и хубави, и безобразни!…
Тук мяркат се пред твоя взор
и се кръстосват безразбор:
и мюслиманин добродушен,
и грък фудулин и лукав,
и българинът малодушен,
и македонец честен, прав,
и работливият арменец,
и образованият френец,
и анадолец груб и прост,
и мръсний, лошав арнаутин,
и спекулантинът чифутин,
и чер арап със сплескан нос,
El cetera, El cetera…
Цариград, 1872
