1.
Не попуштам, туку и натаму гледам кон внатре: црвената се разлева, се разблажува, и некои жени, побледи, во розово, лежат, или тоа се нивните опуштени сенки, а бојата за која помислив дека задушува, сега е заднина на еден, во основа спокоен пејзаж. Таа црвеникава, поправо розова гама на сликата е од сончевиот здив, од опојните испарувања на изгревот. – А мене не ме гледаш – одеднаш гласот на Ј. Во цветната индиска кошула и фармерките, таа, потпрена на ѕидот со едната рака, ме наткрилува: – Тука сум. Нејзините реченици со три точки на крајот, сепак исполнети. Во паузата, зборовите изникнуваат од пукнатинките на неизговореното: – И за што се зборува во филмот? – За некои фашисти во најлон чорапи… Или во епизодата кога се загубила во туѓ град: – Штотуку ги научив буквите… Мими има мама… По неколку часа – нејзините фармерки и мојата кошула стуткано префрлени преку столицата, намнокрената четкичка за заби, во купатилото испарува топлината од туширањето. Го палам транзисторот: Мала ноќна музика. Но веќе е утро. Главата сонливо и папсува врз моите гради. Таму, на главната улица, забрмчуваат првите утрински градски автобуси, од останатата бучава ги одделува тврдоста на почетниот звук, па карактеристичното тропање отпосле. По плафонот, од сенките истрчува пајак и се спушта надолу, повторно во сенките. Само пред дваесетина дена, едно слично такво пајаче избега преку чаршафот врз мојот хотелски кревет на Хвар. Како и утринското пајаче, и тоа беше тука, додека немиот брод по големите води, на стаклото на прозорецот, се сокри зад непроѕирноста на ѕидот. Бродот се движеше, како и пајакот, заштитени од кршливото стакло – тишината беше акустична. Присуствував на утринскиот концерт за едно молчеливо живо пајаче, еден бел нем брод и оркестар притаени души. Заборавав на ѕверките со ситни остри челусти и алчни желудници што демнеат од темнините на подземните ходници. На пластичните мршојадци кои од комјутерскиот екран го прилепуваат својот одраз врз младите лица. На политичките џелати што мислат дека можат да се вградат во Дрвото на историјата. Бев во розовата кутија, а пајачето и бродот, малечок како него, сосем се вклопуваа во нејзиниот свет. Бродчето што бродеше низ прозорското стакло немаше никаква врска со таму, со огромната метална конструкција што со брзина од 60 километри на час плови по морето наречено Јадранско. Тоа е тука, брод-играчка што повторно ќе се јави секогаш кога ќе се најдам во истата розова кутија, во татковото крило, на височинката над градот, со заспаната Ј. во нашата љубовна постела, и кој би знаел уште каде посеан низ загатливото постоење…
2.
Летово, во Охрид, лежам на грб во креветот во спалната и ѕурам во таваницата. Време е да ја окречиме собата, од минатото фарбање поминаа пет, ако не и шест години. На таваницата има неколку ситни напукнатинки, како шарки. Точно над мене е едно такво дупче со расцутени осум краци. Личи на пајак. Ама не се мрда. Испружен во хоризонтала, се обидувам да распознаам што е – пукнатинка или инсект? Си велам, ќе лежам вака уште петнаесет минути, и ако тоа не се придвижи, тогаш сигурно не е живо, туку е шуплинче боцнато од времето. Издржувам легнат петнаесет минути, тоа не се помрднува. Станувам и од страна, повисок за метар и триесетина сантиметри, пак погледнувам кон таваницата. Од оваа позиција глетката станува тридимензионална. Повеќе од јасно е дека горе, над мојата глава, е еден голем, многу голем пајак.
Се чини дека и инсектот ја сфаќа новата ситуација. Одеднаш осумте пипци почнуваат да мрдаат и животното со несомнена брзина се задава во бегство. Во трескавичноста на мојата реакција – тој или јас? – ја зграпчувам првата крпа и скокнувајќи, настојувам да го дофатам. Го поткачувам, но недоволно – противникот е пребрз за мене. Ја претрчува таваницата и веќе се симнува по ѕидот кон темната сигурност зад орманот. Пред да ми исчезне од погледот, го треснувам уште еднаш, овој пат попрецизно: со отфикарена нога паѓа на подот, ама се дочекува на преостанатите нозе и зашеметен, ранет, се влечка панично обидувајќи се да се шмугне меѓу ребрата на паркетот. Мо сега јас сум во предност, со навлечената дрвена налана го газам по големото, ранливо тело.
Ја собувам наланата: тој згмечен, веќе мртов, а пипците се уште треперат.
Салветата со која ја избришав наланата, ја фрлам во ВЦ шолјата.
Се враќам кон креветот, ама некако не ми се легнува.
Ајде на плажа, си велам речиси луто, ќе го пропуштиш капењето.
