По италијанските филмски хитови со светска слава: Пазолини (Pasolini) и Златно момче (Un ragazzo d’oro) од 2014 година и двата дела на Век на љубовта (Manuale d’amore) од 2012 и 2011 година, но и не толку скорашните, но популарни: Брат ми е син единец (Mio fratello e’ figlio unico) од 2006 година и Три метри над небото (Tre metri sopra il cielo) од 2004 година, во 2016 година се случи уште филмски хит на познатиот италијански актер со голем филмски багаж зад себе – Рикардо Скамарко (Riccardo Scamarcio), филмот Црниот Перикле (Pericle il nero) во режија на Стефано Мордини (Stefano Mordini). Нема да се сложам со Роза Мајукаро (Rosa Maiuccaro) од http://movieplayer.it кога вели дека „златното момче“ направило „погрешен чекор“ и дека улогата во овој филм не му е една од најдобрите во кариерата. Напротив, сметам дека и во овој филм, како и во сите претходни, Скамарко го потврдува својот актерски талент и умешност за трансформација за потребите на ликовите. И Дебора Јанг (Deborah Young) од „Кан ривју“ (Cannes Review) истакнува дека оваа улога е најсилната, а истовремено и најчудната улога на овој актер. Имено, тој во овој филм доаѓа од улога на „златно момче“ и интелектуален љубовник во улога на мафијашки потрчко, маргинализирано копиле кое ги врши најдолните мафијашки услуги – содомизација на жртвите на ситните мафијаши. Иако и двата лика имаат силна патологија и невротичност во нивната суштина – вториот е професионален силувач кој не ги повредува жртвите на класичен, „мачо“ начин, со тепање и покажување сила – сепак, интерпретацијата и манифестацијата на овие искривени вредности е сосема поинаква. Од тие причини, навистина е потребно да му се даде признание на Скамарко за умешноста и посветеноста да влезе во кожата на различни ликови. Можеби е излишно потенцирањето на потребата да се уважува и укажува актерското камелеонство како дел од актерскиот професионализам, меѓутоа, сепак, филмската индустрија, особено со филмовите наменети на светскиот т.н. народен пазар, инсистира на пренесување на исти и слични ликови од еден во друг филмски контекст и, ко за инает на разновидноста, внимава тие „различни“ ликови да ги олицетвори со истите актери/ки. Свесни сме дека со тоа создава чувство на лојалност и поврзување со публиката, но, од друга страна, пак, не верувам дека е актерски многу креативно и предизвикувачки.
BadTaste.it го сместува Црниот Перикле во оној „жанр филмови кои, всушност, не припаѓаат на ниеден жанр“, а тоа се всушност, „типичните италијански филмови“. Сепак, генерално земено, критиката е сложна дека станува збор за филм ноар. Њола напоменува дека станува збор за „жанровски филм, но и многу повеќе од тоа“. Таа повеќе акцент става на љубовната приказна во филмот, што за неа претставува „срцето на филмот“, при тоа нагласувајќи дека тоа е „сосема невообичаено за филм ноар“. Нејзиното „оправдување“ е дека
И Вирџинија Кампјоне (Virginia Campione) жанровски го дефинира филмот како егзистенцијалистички ноар, во кој главниот лик бегајќи од осаменоста, трага по љубов и нормално семејство и живот, а за да го оствари тоа, потребно е да создаде целосно нов идентитет. На тој начин филмот од жанровски мафијашки преминува во „филм на созревање“, а токму вака го толкува Антонио Мариа Абате (Antonio Maria Abate) од cineblog.it. Токму за тој аспект ќе коментира и Алесија Лаудати (Alessia Laudati) од film.it која забележува дека
Факт е дека филмот природно и визуелно наративно е поделен на два дела – првиот дел жанровски е филм ноар, а вториот road movie, кога патот е претставен и конкретно и апстрактно, метафорички, односно кога филмот е снимен по автопати (физичкото бегство на протагонистот), но и метафоричното бегство на протагонистот од самиот себеси, од наметнатиот живот, животот во које е фрлен со раѓањето, кон животот по кој чезнее.
Во секој случај, филмот е сконцентиран на еден лик, на главниот лик и ги претставува неговите две страни – ликот кој е во реалниот живот, оној кој му е наметнато да биде и ликот кој е по природа, оној кој посакува да биде, оној по кој копнее неговата суштнина. Баланс не е возможно да се постигне – станува збор за две страни од иста паричка; изборот е или-или. Црната судбина (неговото име – Црниот Перикле – алузија на трагичниот лик од античката трагедија) е истовремено и неговиот пат низ трње кој мора да го изоди сам. Попат ја сретнува љубовта, односно идеалот на љубовта – самохраната мајка со две деца, која исто како и него, на свој начин се бори со своите демони и за својот живот. Партнерката на Скамарко во филмот, француската актерка Марина Фоаз (Marina Fois), му е достојна во актерската игра и тие формираат одличен актерски пар на екран. Не греши Камило де Марко (Camillo De Marco) кога вели дека филмот е „режиран со нежност и елеганција“! Покрај уметничкиот израз на режисерот и добриот кастинг, внимателниот избор на продуценти, копродуценти и интернационални продукциски компании, за успешноста на филмот се должни и сценаристите кои останаа верни на дискурсот и нарацијата на оригиналниот роман по кој е снимен филмот – истоимениот роман на сценаристот по професија, Џузепе Феранино (Giuseppe Ferranino). Единствената измена која ја направиле е интервенцијата во физикусот на протагонистот – наместо крупен ќелав дечко се одлучиле за лик со постандарден изглед, наспроти типичниот, стереотипен физикус на ситен криминалец насилник; според мене, исправен чекор. Технички, филмот е навистина уредно снимен. Фотографијата на филмот е жива и ги доловува потребните моменти во најдобро светло, како и монтажата и глатко вклопената музика. Сè на сè, за филмот може да се заклучи дека е успешен и дека треба да се погледне, а од филмот може да се изведе заклучок дека, сепак, потребно е човек да се роди среќен, оти кога го прати среќата, и од буниште ќе се извлече и ќе стигне до палата; во спротивно, со таксират како судбина, и во палата да се роди, ќе заврши на буниште.
Консултирани електронски единици:
Abate, Antonio Maria. Cannes 2016, Pericle il Nero: recensione in anteprima del film in Un Certain Regard. http://www.cineblog.it/post/693003/pericle-il-nero-recensione-in-anteprima
(пристапно на 5. март 2017)
Brady, Tara. Pericles the Black: a smudged antihero on the lam. http://www.irishtimes.com/culture/film/pericles-the-black-a-smudged-antihero-on-the-lam-1.2655034
(пристапно на 5. март 2017)
Campione, Virginia. Pericle Il Nero: recensione del film con Riccardo Scamarcio.
https://www.cinematographe.it/74073/recensioni/anteprime/pericle-il-nero-recensione-film.html
(пристапно на 5. март 2017)
De Marco, Camillo. “I worked on an awkward character”, Stefano Mordini, Director. Inerview. http://www.cineuropa.org/it.aspx?t=interview&l=en&did=309708
(пристапно на 5. март 2017)
De Marco, Camillo. Pericle the Black: A bad seed who is able to redeem himself.
http://www.cineuropa.org/nw.aspx?t=newsdetail&l=en&did=309568
(пристапно на 5. март 2017)
Gandolfi, Marzia. Pericle il nero.
http://www.mymovies.it/film/2016/pericleilnero/
(пристапно на 5. март 2017)
Gironi, Federico. Pericle il Nero: recensione del film con Riccardo Scamarcio e diretto da Stefano Mordini. https://www.comingsoon.it/film/pericle-il-nero/52608/recensione/
(пристапно на 5. март 2017)
Laudati, Alessia. Pericle il Nero – La nostra recensione.
http://www.film.it/recensione/art/pericle-il-nero-la-nostra-recensione-45800/
(пристапно на 5. март 2017)
Niola, Gabriele. [Cannes 2016] Pericle il nero, la recensione.
http://www.badtaste.it/recensione/cannes-2016-pericle-nero-recensione/173106/
(пристапно на 5. март 2017)
Maiuccaro, Rosa. Pericle il nero, il fuorviante adattamento di un romanzo da pelle d’oca.
http://movieplayer.it/articoli/la-recensione-di-pericle-il-nero_15864/
(пристапно на 5. март 2017)
Mordini, Stefano. Pericle il nero. http://www.ondacinema.it/film/recensione/pericle_nero.html
(пристапно на 5. март 2017)
Young, Deborah. ‘Pericle’ (‘Pericle il nero’): Cannes Review.
http://www.hollywoodreporter.com/review/pericle-pericle-il-nero-cannes-891746
(пристапно на 5. март 2017)
