Базиран на најпознатиот роман на германскиот писател Волфганг Херндорф „Чик“, во режија на германско-турскиот режисер Фатих Акин, филмот„Збогум Берлин“ или „Чик“ е coming of age приказна за два осмоодделенци кои за време на летниот распуст ќе „позајмат“ лада нива и тргнуваат на патување низ Источна Германија.
Маик (Тристан Гобел) е осамено момче кое последните денови од школската година ги минува копнеејќи по најубавата девојка во класот Татјана и се соочува со разводот на своите родители – мајка алкохоличарка и татко бизнисмен. Тој е и единствениот кој не е поканет на роденденот Татјана. Во меѓувреме, новиот соученик Андреј Чичачов или Чик (Ананд Батбилег), инаку сирак со потекло од Русија, е оној кој ќе се спријатели со Маик и кој ќе го украде автомобилот, по што почнува нивниот пат низ германските крајолици. Без никаков план, мапа или мобилен телефон и „За Аделина“ на Ричард Клајдерман кој постојано се врти на касетата, Маик и Чик тргнуваат во непознатата и привлечна авантура и потрага по сопствениот идентитет и влез во новиот, возрасен живот.
Режисерот Фатих Акин останува верен на road-movie жанрот, но и на прашањето за миграцијата и идентитетот. И самиот дел од турската имиграција во Германија е во константни тензии помеѓу двете култури, два системи на перцепција и две форми на суд и пракса. Втората и третата генерација на мигрантите постојано мораат да ги преминуваат границите помеѓу двата светови, да создаваат нова, хибридна култура. Тој живот во одредена состојба на премин значајно ја менува и топографијата на германскиот филм. Мигрантската кинематографија е окарактеризирана со одредена дискрепанца помеѓу внатрешните и надворешните пејзажи и со акцент на местата и просторите. Во овој филм Акин не го покренува прашањето за хибридната турско-германска култура, но тука е ликот на Чик, Русин, странец, кој треба да ги нагласи разликите. Ознаката странец е таа која е близу во физичкиот, но далеку во општествениот простор.
Во „Збогум Берлин“, а и кај Акин воопшто, во преден план се автомобилите, автобуските станици, аеродромите и хотелските соби. Иако во овој филм, за разлика од „Во јули“, „Со глава во ѕид“ и „На работ на рајот“ каде главните ликови патуваат од Германија до Турција, патувањето се одвива на еден помал и отворен простор, сепак ова филмско патување е исто така метафоричка артикулација на тој премин во адолесцентскиот живот. На крајот, Чик заминува во непознат правец, а Маик ќе ú се доближи на Татјана. Преминувањето на секоја граница е особено тополошки настан и е одреден вид на метаморфоза, еден вид повторно раѓање.
