Нема што повеќе да се изгуби
Спушти ја главата на моиве гради и начули се
над слоевите од урнатини
зад медресата на Саладин
слушни ги расцепените куќи
во селото Лифта
слушни ги уништената мелница, лекциите и читањето
од приземјето на џамијата
слушни ги балконските светла
и излези надвор за последен пат
на височините на Вади Салиб
за да ги слушнеш толпите луѓе како ги одвлекуваат нозете
па слушни и како се враќаат
слушни ги фрлeните тела
и нивното дишење на дното
на Галилејското Море
слушај како риба
во езеро чувано од ангел
слушни ги приказните на селаните, исплетени
како кафии во песните
слушни ги жалбите на пејачките што стареат
и нивните гласови што не застаруваат
слушни ги жените од Назарет
додека минуваат низ ливадата
слушни го камиларот
што никогаш не престанува да ме измачува
Слушни ги
и остави заедно да запомниме
а потоа и да заборавиме
сè што сме слушнале
Спушти ги твоите гради на мојата глава:
ги слушам земјата
и тревата како пробива низ неа…
Ги изгубивме главите во љубовта
и нема што повеќе да се изгуби
Ерусалим (I)
Стоевме на Планината
за да принесеме жртва за тебе
но кога ги видовме нашите кренати раце
празни
знаевме
дека ние бевме твојата жртва
Остави ги смртниците да паднат
во рацете на нивните сосмртници
Ти останувачу
Овој збркан аџилак
на минливите –
што има тебе да те загрижува?
Нашите раце се креваат, празни
ние сме твојата жртва.
Ерусалим (II)
Кога те оставам се претворам во камен
и кога ти се враќам се претворам во камен
Те именував Медуза
Те именував постара сестра на Содом и Гомора
ти крстилнице што го пеплоса Рим
Убиените си ги потпевнуваат своите песни на ридовите
а бунтовниците ги укоруваат раскажувачите на нивните приказни
додека јас го оставам морето зад себе и ти се враќам тебе
се враќам покрај оваа мала река што се влева во твојот очај
Ги слушам рецитаторите на Куранот и облекувачите на мртовците
ја слушам правта од сочувствувачите
сè уште немам ни триесет години, а вие веќе ме закопавте, неколкупати и
секојпат, за ваше добро
јас излегував од земјата
Така што оние што ве воспеваат нека одат по ѓаволите
како и оние што продаваат сувенири од вашата болка
и сите што сега стојат со мене во сликава
Те именував Медуза
Те именував постара сестра на Содом и Гомора
ти крстилнице што сè уште пламиш
Кога те оставам се претворам во камен
и кога ти се враќам се претворам во камен
Лична карта
И покрај тоа што – како што на шега велат моите другари – Курдите се познати по својата суровост јас бев понежен и од развигорче додека ги прегрнував моите браќа на четирите страни од светот
Јас бев Ерменецот што не им веруваше на солзите под клепките на историскиот снег
што ги прекрива и убиените и убијците
Ќе претерам ли ако по сè што се случи ја фрлам својата поезија в кал?
Во секој случај бев Сириец од Витлеем што ги издига зборовите на својот ерменски брат, и Турчин од Коња што минува низ портата на Дамаск.
А пред некое време пристигнав во Бахадир Вади ал-Сир, каде бев пречекан од развигорот, развигорот што знаеше што значи маж што доаѓа од Кавкаските Планини, со неговото достоинство и со коските на предците како негови единствени придружници
А штом моево срце првпат стапна врз алжирска почва, за миг не се посомневав дека не сум Амазиг.
Каде и да одев мислеа дека сум Ирачанец и не грешеа за тоа.
Често гледав на себе и како на Египќанец што живее и умира заедно со своите африкански предци одново и одново крај Нил.
Но пред сè бев Арамеец. Не е ни чудно што моите вујковци беа Византијци, а што јас бев Хејасче галено од Омар и Софрониј кога Ерусалим се отвори.
Не постои окупирано место што ќе се спротивстави на своите освојувачи освен ако јас не сум негов жител; не постои слободен човек со кого не сум роднина, не постои дрво или облак кому не сум му должен. Дури и мојот презир кон ционистите нема да ме спречи да кажам дека бев Евреин протеран од Андалузија и дека сè уште плетам значење од светлината на тоа заоѓачко сонце.
Во мојата куќа има прозорец што се отвора кон Грција, икона што покажува кон Русија, една слатка миризба што вечно надоаѓа од Хиџаз,
и има едно огледало: во кое, само што ќе застанам пред него, се гледам себеси напролет нурнат во градините на Шираз, Исхафан и Бухара.
И со сè помалку од ова, од човека Арап не бидува.
препев: Дарко Ангеловски
