Ножички
Нејзините ножички, наострени наутро,
повторно беа тапи дур
чекаше гости со две табли за маџонг,
една до друга, во малата дневна соба.
Како и мајка ѝ пред неа,
Со ножичките ја сечеше храната.
Беззаба, со непца еродирани како карпи покрај море,
јадењето не беше уживање, само потреба.
Никогаш не научи кантонски, иако
живееше во Хонгконг речиси целиот свој живот.
Веруваше дека Хака, ако го зборува пополека,
ќе стане разбирлив за сите.
Нејзината најстара внука, јас бев таа
за која ништо не беше нејасно.
Последната недела, ми ги даде ножичките,
и ме потсети дека и јас еден ден ќе бидам беззаба.
Одејќи во посета на родителите во преполн автобус
Згмечена меѓу двајца непријатни мажи
во Ситибус кон земјата на Небото и Водата.
Едночасовно патување
од еден дом во друг –
Надвор: стаклените висококатници
се трансформираат во кревки дрвја.
Внатре: десет пара очи зјапаат
во моите гради неволно згмечени
врз наслонот на седиштето.
Белите дробови ми се полни со
доволно смрдлив воздух,
рециклиран од здивот на другите патници,
да задушам смртен непријател. Гордоста
ја жртвувам за неколку саати
со моето семејство.
Тин Шуи Ваи
Средовечни мажи, сега без работа,
се собираат по паркови и гледаат старци
како играат шах. Велат дека чувствуваат вина
што дома не носат пари.
Разведени жени во автобус разговараат
како по цел ден се возат во автобус
да мине времето, и дека е подобро
отколку да седат дома сами, меѓу четирите ѕида.
Бабички кои ги надживеале сопрузите
и засекогаш ја собрале косата на тилот
седат на дрвена клупа и ме прашуваат:
„Кого чекаш?
Зошто си толку слаба?“
269Ц
Покрај станицата стари луѓе вежбаат таи-чи
на звукот на бавна песна од Битлси.
Значењето на стиховите,
љубов и аспирации,
ги заобиколува нивните слаби колена.
Во автобусот, секогаш, предните седишта
на вториот кат се празни.
Дури и мажите не сакаат да бидат
на сонце. Во овој град,
бледата кожа не престанува да биде важна.
Жената пред мене
го дели патувањето на сегменти –
еден минува виткајќи ги клепките,
еден ставајќи боја на усните,
два опсесивно чешлајќи си ја косата,
а последниот, повторно бушавејќи ја,
преправајќи се дека ја ослободува.
Одвреме-навреме
слушам електрично париче:
некој игра на ајфонот.
Колку сребреникав звук.
Двајца непознати делат весник,
занесени во типовите за коњските трки.
Не зборуваат еден со друг.
Прават планови секој за себе.
Повеќето дремат. Замаени
од тивкото роморење на
климатизерите, цврсто ги стегаат
лажните дизајнерски чанти.
Или пак немаат што да прават.
Симнувајќи се од автобусот,
гледам старица клекната покрај куп
весници, кои ѝ ги подаваат минувачите.
Може да ги продаде за неколку долари.
Солилоквиум за изработувачот на хартиени ајподи
Илјадници години посветеност на мртвите.
Новопочинатите добиваат сѐ:
хартиени слугинки со собрана коса,
Гучи ташни и најнови играчки,
како лаптопи и ајподи. Создавам
привид на реалното со запаллива
и обоена хартија; но сѐ неизбежно
се претвора во прав во непрекинатата печка.
Го прашав татко ми, кој верувашe дека светот
може да се направи од хартија, „Им служиме
на духови, зарем не? Но тие никогаш не ќе го добијат
овој пепел на умирање.“ Тој промрмори нешто дека
секој завршува со коски и пепел, или пепел
и коски. Беше постојано нејасен, и решително му се врати
на хартиениот Ролекс и му додаде две стрелки
да создаде непроменливо време.
Сега горејќи ги овие хартиени ножички
направени според неговите вистински,
сфаќам дека можеби го разбрал
значењето на сето ова: она што го правиме е повеќе
утеха за тажните преживеани. Најубавиот момент
е кога очите се загушуваат
од заслепувачкиот чад; мислејќи дека можеби
ќе ги земе ножичките и да продолжи бавно како и секогаш,
едната рака посегната кон хартиената книга.
Превод: Марија Тодорова
