На тротоарот имаше кревет. Уште од раскрсницата на крајот на улицата можеше да се види дека пред нашиот влез стои кревет, некој се вселуваше, некој се иселуваше, нешто не беше во ред. Но, не пред сосема да се доближам, не пред да треба да влезам внатре, го видов тоа, дека тоа беше нашиот кревет, нашиот јорган, нашите перници, дека сето тоа личеше на инсталација таму на улицата, наеднаш, можеби конечно, на вистинска светлина.
Беше неработен ден, сега речиси лето, се вратив дома, и креветот беше надвор. Ти го имаше наместено. Јорганот беше убаво послан, перниците без вдлабнатини од глави, а прекривката, која всушност никогаш не ја користевме, висеше преку рамката. Засекогаш затворен исечок од ноќта. Веројатно застанав, почувствував предупредување или застани, не оди горе. А беше топло, средина на денот, гореше под небото.
Едниот кат нагоре. Десет скалила, два чекора, па остатокот од скалите. Не си ја оставил вратата отворена. Си заклучил. И тоа никогаш нема да го заборавам – знаеше дека јас сум единствената што има клуч.
*
Кучето истрча надвор. Веднаш откако влегов внатре, таа протрча покрај мене. И видов. Сфатив. Твоите слики, нашите слики, веќе не беа закачени. Облакодерите беа на подот, свртени надолу, две бели рамки.
Вака изгледаше таа, собата: нашиот прозорец беше затворен и ролетните спуштени. Вратите на плакарот беа затворени, светилките исклучени, и сред подот, онаму каде што се наоѓаше креветот, имаше кујнски стол. Немаше никакви звуци, никаков воздух што може да се дише. Часот беше дванаесет напладне.
Не отидов кај тебе. Но, влегов во собата.
Те заобиколив, покрај ѕидовите, кон прозорецот, кон денот. Ги кренав ролетните, го отворив прозорецот, и можев да скокнам; тоа немаше да биде проблем затоа што таму долу стоеше нашиот кревет, точно под мене, внимателно наместен за пад. Но, не скокнав, ждригнав, тоа беше сѐ што успеав, една сосема мала капка жолчка што слета долу покрај нашиот кревет, и потоа вдишав, силно, еднаш, пред да истрчам надвор, тоа беше последен пат да те видам, протрчав покрај тебе, ти на ништо не мирисаше, и кога се симнав, кога излегов, улицата беше друга и небото изменето и куќите накосени и покривите пред паѓање и дрвјата галопираа и автомобилите беа од некој друг свет и луѓето, сите луѓе, никој од нив веќе не беше човек.
Немав каде да одам. Легнав под нашиот јорган, лежев таму и го чувствував она што останало од тебе, и од нас. Лежев под нашиот јорган, во креветот на улица под разорното небо, и знаев, уште тогаш, дека таа соба секогаш ќе ја гледам поинаку.
Другата соба: прозорецот е отворен, ноќната светилка е вклучена. Се враќам дома половина ден порано. Часот е дванаесет ноќе. Ти спиеш. Или сакаш да заспиеш. Или си во бањата и ги миеш забите. Или седиш во дневната и гледаш телевизија. Или сонуваш. Топол си. Имаш некаква топлина. Спиеш. Си легнувам покрај тебе.
Првиот пат кога те видов – соблеков сѐ од себе. Бевме покрај морето, беше лето или доцна пролет. Ова беше пред две години и доцна попладне, светлината се протегаше. Не се сеќавам со кого бев таму, но сега бев сама, одев покрај водата, и имаше други луѓе таму, дојдени на излет, луѓе што пееја и се натпреваруваа во гласност со галебите што пискаа, и јас одев покрај водата во песокот што тонеше, сонцето беше пред мене, десет илјади стрели долу кон светликавото море. Кога те видов, сè исчезна.
И ти беше исто така сам. Седеше малку повнатре, подалеку од работ на водата. Не видов што правиш, дали читаш, дали црташ, дали пишуваш, но подоцна ми раскажа дека си размислувал, дека со тоа се занимаваш, си дошол на море за да филозофираш, и потоа дојдов јас, и ова стана наша приказна, единствениот почеток.
Те видов и соблеков сѐ од мене. Те видов, и нека биде забележано, јас прва те видов. Долго те гледав. Стоев со водата до половина на моите листови, беше студено, а ти изгледаше како еден потопол свет. Не затоа што беше вонземно убав, или заканувачки смирен, или вознемирувачки флертуваше, воопшто не беше ништо од тоа. Но, се осмели да бидеш присутен без воопшто да имаш потреба да правиш нешто со кој и да е друг. Ти беше толку сам, беше најубавото нешто што сум го видела. А кога ме погледна, кога ме виде, мора да си ме видел исто толку проклето и свето, како сѐ да впи и истовремено го отфрли во истиот поглед. Помеѓу нас беа сите луѓе. Помеѓу нас беа вресоци и песок и камења и гласови. И јас не мислев, во главата немав ни една единствена мисла, не ги гледав сите очи пред мене, само се соблеков. За тебе. Го истргнав ластичето од косата, ја тргнав облеката, и стоев таму, свртена право кон тебе, кон овој празен свет помеѓу нас, и ти стана, тргна кон мене, имаше аплауз во брановите.
Ти тргна кон мене, и јас стоев во водата, и ти не го тргна погледот, и јас не го тргнав погледот, и ти беше висок и слаб, и јас бев ниска и гола, и ти имаше дваесет и пет години, и јас имав дваесет, и дојде до водата и згазна врз мојата облека и се наведна и крена еден камен, и јас стоев сосема мирно на заслепувачката светлина. Никогаш веќе не видов такво нешто.
Го крена најголемиот камен што можеше да го најдеш. Тој беше половина потопен во водата, веднаш покрај моите нозе, мора да тежеше колку половина возрасен човек. Но, ти го крена, дури до градите, иако рацете ти трепереа, и ме погледна додека поминуваше покрај мене, по целото мое тело, и толку беше блиску, можев да ја помирисам солта од тебе, дека доаѓаше од нешто чисто. Ти мирисаше точно како што треба и на себе имаше фармерки, и излезе надвор, бавно со големиот камен, додека водата постепено се повлекуваше. Од копното не доаѓаа звуци. Сега беше тивко, меѓу толпите. И ти застана кога водата ти достигна до колкови, стоеше со морето околу половината и ме чекаше, а кога дојдов, твоите раце беа црвени. Стоевме во морето. Стоевме на светлината. Ти беше висок и слаб, јас бев ниска и гола, и ти го фрли најголемиот камен на светот. За мене. Тој не стигна далеку, но не беше тоа поентата.
Потоа седевме во тревата и се смрзнувавме, не зборувавме многу. На работ на водата пловеше ѓубре, повеќето си имаа заминато, и ти стави една рака околу мене и рече, јас сум реалист, насмевнато, и јас немав што да кажам на тоа. Работам во детска градинка, реков јас, и потоа повторно ѝ се вративме на тишината. Ти си играше со конец за риба, се преправав дека не забележувам. Колку беа големи твоите раце. Колку долги трепки имаше. Како твојата уста се отвораше секој пат кога ќе погледнеше кон морето, како да копнееше, како да измислуваше нешто. Седевме сосема блиску еден до друг. И кожата исто така има свој јазик.
Кога се качивме на последниот автобус, бевме момче и девојка. Кога се симнавме од автобусот, ти ми го даде прстенот. Сега веќе не постои јас и ти, рече ти, и бев сосема сигурна дека сфаќам што сакаше да кажеш. Го имаше исплетено конецот во еден мал круг, кој го стави на мојата рака. Левиот домал прст, vena amoris, оттука оди директно во срцето, ми прошепоти. Тоа беше прстен од проѕирен рибарски конец, цврсто исплетен и остар на рабовите, а откако ми го стави, го стегна и направи јазол. Рибарскиот конец е најсилното нешто што постои, рече ти, и потоа го одгриза конецот над јазолот. Целата моја рака беше во твојата уста. Сонцето беше на заминување и солта на кожата имаше почнато да чеша. Веднаш почувствував дека тоа беше непријатен прстен, прстен што ќе иритира, но ти рече дека е цврст, поцврст од злато, посилен од крв, дека веќе не постои ти или јас. Овој прстен никогаш нема да се скрши, тоа беа твои зборови, и имаше право. Така се веривме, со рибарски конец. И се сеќавам на тој ден. Како еден со друг се направивме поголеми. Како инсистиравме да не биде случајност. Првата ноќ. Првите зборови потоа. Како веќе ништо не се чинеше случајно.
