ШТО ТРЕБА СЕКОЕ ДЕВОЈЧЕ ДА ВИДИ
од „Одбивна среќа“
Отидов да танцувам и имав испиено, навистина, премногу пива. Трпеливо чекав прв пат во ред пред тоалетот: на патосот видов неколку одвратни вирчиња а на ѕидот претрупан со непристојни цртежи нешто што наликуваше на лошо преведен стих од некоја песна на англиски:
Колку е чуден светот
зошто луѓето не одат
во постојана зачуденост
тоа не ми е јасно мене
Имаше нешто махинално и заповедничко во наведнувањето на телата над писоарот, круто движење на роботи, како ротација на шишиња што треба во низа да се испразнат: тоа ме стресе и кога почувствував дека мојата потреба стивнува без да пуштам ни капка му го препуштив своето место на следниот во редот.
Во четири часот, пред да си одам, храбро помислив повторно да влезам таму но редицата беше уште подолга и претпоставив дека надвор ќе најдам отворен бар. Грешка. Сега уште чекорев, во маало што не го знаев, во најглувата доба на ноќта, низ улици во кои куќите стануваа сѐ пониски. На дрво, како куче! Минав крај едно ѕитче на кое некој претходно оставил влажна дамка. Но, и кучињата претпочитаат да си го одберат местото. Видов метална порта, со ’рѓосано тропало со скршена рачка, наполу отворена од ветерот. Тоа беше влез во еден тесен пасаж под ведро небо со тивки и темни куќи на двете страни. Речиси до вратата, на внатрешната страна, имаше решетка на парче гола земја опкружена со грмушки. Бесшумно се мушнав внатре и го отворив патентот на панталоните. Во глувата тишина на ноќта прскањето на млазот врз вкрстените железа имаше непредвидена звучност, нешто алармантно, со мелодичен екот. Одеднаш едно светло се запали и видов како на првиот прозорец се појавува лицето на една жена. Не ќе можев да се запрам без многу срамни последици и, во секој случај, веќе беше премногу доцна. Ја погледнав и покрај звукот, со секој миг сѐ понервозен, но жената ми се смешкаше, како да доживеала ненадеен наплив на среќа.
– Не се прекинувај, те молам – и се насмеа во себе. – Мислев дека почнало да врне и што наоѓам: Токму она што ми треба. Не го криј – ми рече, стресена, кога забележа дека ќе завршам. – Ќе наметнам нешто и веднаш ќе излезам.
Вратата, се разбира, веднаш се отвори. Жената беше боса и имаше само тенка ношница врз големите и раздвижени гради.
– Дојди овде, под светилката – ми рече, и ги скрсти рацете кога ми го виде погледот.
Се приближив така, со отворен шлиц. Имаше нешто во таа жена што будеше доверба. Имаше веројатно околу триесет и пет години и убавина што се топи, како малку да изгубила концентрација и како сега да е веќе доцна. Повторно ми се насмевна додека ме приближуваше и се чинеше, за миг, дека може да ја поврати.
– Може да го погледнам? – ми рече и пред да можам нешто да кажам, ја испружи раката за да ми ги отпетла панталоните, го обви со три прста за целосно да го извади од гаќите и накратко задоволно го набљудуваше на светлината, држејќи го нежно врз дланката како да е предмет од некое друго време, скапоцен и нежен.
– Многу е убав – ми рече кревајќи ги очите. – Репрезентативен е. Апсолутно совршен.
Ги гледав како се појавуваат, речиси до моето лице, врвот на нејзините брадавици низ ношницата и почувствував, во исто време, дека и тој почнува да се крева во нејзината рака.
– Не, тоа не – ми рече со благ прекор, мора да биде смирен. Затвори го шлицот и влези со мене. Полека – рече, и го стави прстот врз усните.
Ја следев внатре во куќата, беше топла и пријатна. Врз една тркалезна маса имаше табла со играта Скрабл со два стокмени реда на една страна, како жената да си играла самата со себе. Ја запали високата ламба и ме однесе прикривајќи ги моите стапки до параван во еден агол на собата каде што се наѕираше работ на едно креветче. Под еден обесен сончев систем со флуоресцентни ѕвезди спиеше со длабок сон девојче со кадрава коса, со по една мечка на секоја страна на перницата.
Жената со гест ми даде знак да се вратиме кај масата во салонот.
– Само што не наполнила две години – ми рече со тивок и доверлив тон. – Ѝ остана само уште овој месец… Сфаќаш? – ги отвори очите полни беспомошност. –Набргу ќе наполни две години и уште не знае дека постојат курињата.
Се насмеав, изненаден.
– Но… во градинката? Кога ги менуваат пелените на другите деца?
– Не знае дека постојат – повтори, како да е тоа некој несреќен, безмилосен факт. – Тие на бебињата не се земаат предвид. Мора да биде автентична птичка, птицата Феникс со сите салтанати. А моите пријателки: сите разведени и сите имаат ќерки. Ќерки, ќерки: единственото што го гледа во животот. Знаеш ли какви последици може тоа да има?
Отиде до библиотеката и ми подаде книга, како таму да е запишано сѐ што може да ѝ текне. Фрлив поглед врз насловот, Образование и чедоморство, и останав така за миг да ја гледам сликата на корицата со ужасена фасцинација: огромната глава на еден монструм како во устата растргнува дете, или она што останало од детето, разјаден и крвав труп.
– Кронос го јаде својот плебс – рече жената. – Јадење на децата: она што го прават сите родители. Она што мене ми го направија, она што на сите ни го направија. Но, во последното поглавје кажуваат и како тоа да се избегне. Како да се прекине синџирот. Се обидов да го направам сето она што од мене зависеше, останува само уште ова – се приближи одзади, ги испреврти страниците и ми го покажа параграфот што го потцртала.
– Еве го – ми рече. – Она што секое девојче мора да го види. Но, мора да биде пред да наполни две години – продорно ме погледна и зеде една моја рака во своите. – Може ли да го побарам тоа од тебе, како мала услуга?
– Да, претпоставувам – реков. – Не знаев дека е толку важно. Но, како ќе го направиме тоа?
– Благодарам, благодарам, благодарам – тивко ми рече и го наведна челото во чувствен шепот и весело стана на нозе. – Не грижи се: сѐ сум смислила. Вклучи го грејачот на вода, оди во бањата, слечи ги сите алишта и почни да се тушираш. Со тргната завеса. Во меѓувреме јас ќе ја разбудам: ќе ја кренам в раце за да те види.
Со едната рака ми ја покажа вратата на бањата. Сите алишта ги ставив врз поклопецот на шолјата и ја тргнав завесата. На една од славините имаше обесени гаќи а на работ на кадата патка. Го отворив тушот и преку бучавата на водата го слушнав името на девојченцето, Валерија, повторено во различни тонови за да ја разбуди. Ја пробав водата да видам дали е доволно топла и влегов во кадата. Имаше шампон за фарбана коса и друг за бебиња. Го отворив тој за бебиња и сосем спокојно се обидов да си ја сапунисам главата. Кога погледнав кон вратата жената беше таму, со девојченцето, полузаспано, во нејзините раце.
– Ова е пријателот што сакав да го запознаеш – рече жената.
– Здраво, Валерија – реков и ја испружив мократа рака надвор од тушот.
– Здраво – уморно одговори. Со задната страна на шаката мина преку едното око и се загледа во своето шише со шампон што го бев оставил отворено. Поклопецот беше кренат нагоре и полека се полнеше со вода.
– Зошто го користи мојот шампон? – девојчето ја праша мајка си.
– Му реков дека си великодушно девојче и дека нема да ти пречи малку да му позајмиш.
– Но, не и патката – рече девојчето. – Ми ја прска патката.
– Добро – рече жената – патката ќе ја спасиме.
Направи два чекора напред, го обиколи мијалникот, со девојченцето в раце. Сега беа многу блиску до мене. Внимателно ја кренав патката со прстите, во обид да не се намокри. Жената малку ја ослободи за да ја испружи раката и самата да ја си ја земе. Но, девојчето се запре сред движењето, се фрли наназад, кон вратот на жената, а со рачето покажа под мојата половина.
– Што е онаа кесичка? – рече.
Жената ја погледна, восхитена, блескава.
– Не е тоа кесичка – рече и среќна најави – тоа е куре. Куре. Она што го имаат сите мажи.
– Зошто не си го извади кога се бања?
Жената ја стисна кон себе, ѝ ја погали косата и весело се насмевна.
– Не може да го извади: тоа е дел од неговото тело, мажите се такви.
Се чинеше дека девојчето одеднаш изгуби интерес. Ја оставив патката врз мијалникот, но, се чинеше дека ни патката веќе не ја интересира.
– Сакам да се вратам в кревет.
– Да, се разбира – рече жената и пред да излезе од бањата ми упати гест што не го разбрав.
Ја затворив славината и од другата соба слушнав, сѐ потивко, стих од приспивна песна. Од мене капеше вода врз килимчето во бањата. Жената повторно се појави на вратата со убаво здиплено крпиште. Ги крена моите алишта и го ослободи поклопецот на шолјата за да седнам. Го намршти носот.
– Твоите панталони – рече – смрдат на цигари. Ќе ги ставам в машина.
Кратко потоа се врати, пред и да можам целосно да се избришам. Носеше бањарка со син монограм и ја остави закачена на закачалката.
– Извонредно беше, нели? – рече. Ми се приближи, ги фати двата краја на бањарката и почна да ми ги брише колената.
– Да – реков – и пред и после.
– Не се играј мајтап – рече и сериозно ме погледна. Имаше костенливи, брзи и изразни очи кои можеа за миг да се сменат од весели во сериозни. – Беше толку природно… Беше прекрасен чин од твоја страна – нејзините раце внатре во бањарката навлегоа во моите бедра и повторно, расеано, ја кренаа за да го избришат. Му положи нежен бакнеж на главата.
– Зарем не заслужувам награда за толку добар чин? – ја прашав, обидувајќи се да ја задржам за зглобот на раката. Но, жената веќе се беше вешто извлекла. Ја откачи бањарката и со гест ми покажа да станам. Ја држеше зад мене додека ја ставав едната а потоа и другата рака. Ме натера да се завртам кон неа и кимна со одобрување.
– Одлично ти стои – рече, и ми ја намести јаката, со лицето многу блиску до моето. – Мило ми е што не ти ги изгорев сите алишта.
– Значи? реков. – Додека се сушат моите панталони?
– Ќе играме Скрабл – рече. – Веќе зазорува: може да останеш да појадуваш со нас.
