Татко ми чита. Седи на масата, со очила, и чита книга. Моја. Во левата рака држи црвено пенкало и одвреме-навреме подвлекува. Внимателно, бавно и прецизно. Не цели реченици, понекогаш само еден збор, понекогаш – неколку.
– Што правиш? – прашувам божем бегло.
– Препознавам вистини во книгава.
– Книгите се измислици – му велам и тонам во срам. Мразам што татко ми ги чита моите книги.
– Не се – вели и токму во тој миг подвлекува едно име.
– Маре е Радица, така? – ме прашува.
– Која Радица?
– Радица на Станко, нашата роднина што живее на Железничка станица.
– Не. Маре е Маре. Ја измислив. Зошто мислиш дека е Радица?
– Облеката што си ја измислила за таа твоја Маре е облеката на Радица.
– Можеби, ама Маре не е Радица.
– Е – вели татко ми и ја затвора книгата, го затвора и црвеното пенкало со капаче и станува од масата. Книгата ја става на витрината покрај телевизорот.
– Ќе си читам кога нема да си тука.
Сакам да не сум тука. Всушност, тогаш сакав да не сум таму. Сега сѐ би дала тој да е тука, да му ја ставам на маса целата кутија со сто црвени пенкала што ја купив дента кога излезе мојата најнова книга. Прва без него. Прва во која никој веќе не може да препознае што се вистини, што не. Дури ни јас.
Црвени вистини
Во левата рака држи црвено пенкало и одвреме-навреме подвлекува. Внимателно, бавно и прецизно.
