комореби
каква среќа,
каква будалеста, ретка, да-не-ти-се-верува среќа,
што можам да седам тука, токму тука,
на овој тесен балкон,
и секоја приквечер да го гледам небото,
и не само да го гледам – туку и да го видам,
и не само да седам – туку и да патувам,
нагоре-надолу и навнатре најчесто,
како со лифт нартан од фантазијата на многу весело
или многу растажено срце
каква среќа,
што секоја небесна трага ме возбудува или вознемирува,
како да сум нашла на земјата по која секој ден чекорам
стапалка што не можам да jа одгатнам,
но знам дека ме води точно во себе
небо, беспрекорно небо,
кое ми влева страв да трепнам,
за ни случајно да не пропуштам некоја
памучна бела лента, или забрзана птица,
или боја што не сум знаела дека постои
каква среќа, што не ми се губи времето во трепкање
каква среќа,
што мирисот на дожд врз вжештен камен
не го оставам да испари
без да му дозволам да ме фати за рака и да ме одведе
до моментот кога првпат сфатив дека постојам,
а сфатив дека постојам тогаш кога си реков:
„ова не смеам никогаш да го заборавам”
каква среќа, што имам што да запомнам
и на зајдисонце, кога поминувам
низ дрворедот што прави да се чувствувам помало
од кога било,
каква среќа е што го погледнувам,
што застанувам и му се поклонувам со тоа што
не се помрднувам,
и гледам… гладно гледам како тенките гранки
си играат пинг-понг со сонцето,
додека последниот зрак не се скрие
за потоа, кога најмногу ми треба,
да го пронајдам меѓу коските
на крајот сѐ ќе биде како што треба
ќе дознаеш дека мртвите го наоѓаат својот мир
и над секој бол танцуваат валцер,
лесни, како летно попладне,
кога може да бидеш сѐ што сакаш,
но избираш да бидеш само лесен
и само празен
ќе дознаеш дека луѓето учиме
да ги љубиме засекогаш,
но и во само еден миг –
кога ќе ни го покажат делот од нив
што никогаш не бил бакнат
„на овој дел секогаш паѓа сенка“,
ќе речат и ќе си го покријат лицето
со дланките,
„сенките се важна работа“,
ќе речеш,
„без нив немаше да има
каде да го издишеме уморот од животот“
ќе дознаеш дека наоблеченото срце
заслужува да го соблечеш,
заслужува збунето и голо да танцува самба
на звукот од плачот за сите нови животи
и оној за сите завршени,
ќе се помириш дека екранот
што ги покажуваше раните на светот
најчесто беше заклучен и некршлив
прозорец,
и ќе си простиш што твојата рака не е камен
и што не е лек
ќе си простиш,
ќе си простиш,
за секој разговор што не знаеше
дека е последен,
за острицата на твојот збор,
за градината што никогаш не ја засади,
за твоите неизвалкани прсти,
зашто се воодушевуваше на старото дрво,
но се плашеше од браздите на твоето лице
и оние на твоите луѓе,
и забораваше
дека и ти си природа,
и дека сите околу тебе се
ќе си простиш,
зашто доаѓа природно,
како ливче со ракописот на твоите предци
во време кога најмалку го очекуваш,
вели:
„пиши ми кога ке пристигнеш“, а сака да каже:
„ти не си мојата болка”
и потоа ќе простиш за расплаканото
дете во нив што плаче во празна соба,
и секоја одмината солза,
и секоја мала среќа што не jа дофати од страв
ќе ти дошепнат:
не си виновен
не си
не
ќе дознаеш дека
на крајот сѐ ке биде како што треба,
но сега не,
сега, за жал, не
i love you. it’s a fever dream.
тревата е мокра,
бетонската чешма тече без престан,
ги полнам рацете со слобода,
претекува, капе по мене,
се радувам што не ми ја собира
телото ми е покриено во лесна белина,
јаболката паѓаат од дрвјата
како дожд од дебел облак,
цветовите растат своеглаво, во сите насоки,
се смеам на на незаузданоста на природата
и вака ли може?
ова ли ќе биде животот?
звук од чаши што удираат една во друга
на празнично попладне,
мирис на длабока недела,
златен сноп светлина
низ улавите гранки на ветрот,
се кријам знаејќи дека некој
го знае моето скришно место,
се кријам додека некој не ме повика на вечера,
го сакам тој глас,
играта секако ќе продолжи,
сега е време да бидеме заедно,
до кога?
сигурно до вечноста,
можеби и понатаму
и вака ли може?
ова ли ќе биде животот?
паѓам во трескавичен сон,
капките ми ги собира позната дланка,
ни тука ни таму сум,
ти реков дека умеам да лебдам
зашто знам дека имам каде да паднам
твоето срце – огледало на моето срце
заспивам во лушпа од орев,
никој не може да ме допре
мора да може и вака, ова мора да е животот
на дедо ми
кога доаѓаше на гости, сосема ненаметливо,
дедо ми секогаш точно знаеше кога е време за да си замине,
ги ставаше дланките на нозете
и насмеан ќе кажеше „доста беше“
сè си мислам дека било така
и пред последното заминување,
сигурно проценил, со истата блага насмевка
дека е доста да биде гостин,
тој сепак знаеше да насети најдобро
тоа по нас
нема да остане многу од нас
трагата од вечерниот комарец на раката
ќе исчезне како меурче од сапуница
долетано од игриво дете,
ќе остане само мирисот од камилица
нанесен од прсти што те чувале
како светулка меѓу дланките
во летната бавча,
твојата облека ќе се претвори
во крилја на вилино коњче,
нанижаните мониста од твојот врат –
во памукчиња од разлетана топола
каде мислиш дека го носиш некажаното?
зарем не знаеш дека се лепи на срцето
како влажен весник врз дрвената маса во оставата?
истетовирани зборови заглавени во резбата
прочитани како пијан крстозбор
при секое гребење со ноктите
некажаното ќе остане
и тогаш кога ќе исчезнеш
како морнарска песна растворена во солта,
и кога ќе се претвориш во брашно
разделено врз мермерниот дом
срцето ќе остане
распараното, излитеното,
одново залепеното срце
од кое друг ќе ја собере пајажината
штом ќе му затреба како кристална чаша
извадена од подрумот само на свечености
или помени
срцето ќе остане да зборува по тебе
