ОГНЕНА СВЕТИЦА
Ме остави огнена
сега на мојот свет ден.
Со сливови громови во дланките
легнувам врз роморот прамени
од твојата руса коса.
Тука ќе се задржам подолго.
Не ме одвраќај со шарени изговори
обвиткани обвивки магли
дека за нас нема место
во профаните прегратки.
Отвори ги заспаните школки
на успаниве усни.
Можеби,
ќе ти дошепне страста
што ја нудам
ко блажен мираз
за вечност.
СЕ ПРАВАТ СВЕТЦИ
Кога бев дете се качував
по конците на зборовите од возрасните.
Се учев на почит и послушност
впивајќи ја секоја клетка слово
за од себеси да направам подобар човек.
Како возрасна ги согледувам
замрсените ортоми заплет на двојните лица.
Сега освестена од дождот живот,
без да накиснам не им верувам на возрасните.
Научив да ги разобличувам маските мрачност
со свои зборови и свест.
СВЕТО ИСКУШЕНИЕ
Не дозволувај да те повреди подарокот спакувани слова
што тивко паѓаат врз его-просторот од твоето рамо.
Не му дозволувај на валканиот волк без влакна
на патот да ти ја намириса крвта слабост.
Не дозволувај да ти го изобличат личното убедување
што од тебе прави посебен освестен човек.
ШРАМАНА
Под аскетскиот даб паѓаат
свенатите листови страсти.
Се оголува овоземскиот свет
со смената годишни времиња.
Мора сè да заврши,
да се стркала склопчениот круг,
за одново од вжештените топки
да почнеме да ги повторуваме грешките.
КОИ СМЕ?
Кога времето се мршти под растоварениот товар
по нас мава камшикот неизречени мигови.
Со врзани раце се губиме во челуста гласови
без да изговориме што сме и кои сме?
Додека другиот ни пласирани вистини
се губиме во вртлогот смачкани приказни
за на крајот да не знаеме веќе
ни кои сме, ни што сме?
ЕСЕНСКА
Самотниот студ се стресува
пред вратите разиграни стебла.
Во вознесен танц
се стркала стремежот
да се одрони студена песна
врз платно жолто-зелени лисја.
Скокотливото сонце ги нагризува
јаболката светлински инспирации.
Од есенските сокови удопства
во шолјата овошен чај
ја собирам соголената
мирислива глетка.
СВЕТЛИНСКИ КОСИ
Сакам со стаклени очи
да ги соголам вечните вистини
зацврстени за земјениот појас.
Во светот привиди
стркалани лисја темнина.
Со цикличните промени
соголената земја во кожата
го впива циметот
светлински коси.
ВОЗНЕСИ
Есенската кожа се лупи и соголува
заедно со привремената смрт
што во неповрат го носи
талогот човечки лошотии.
Пролетната кожа оживува и облагородува
заедно со обновениот живот
во следните здивови бесмртност
од поетот-столб прави
безвременска восочна фигура.
