Расказ

Огледалото веќе не беше само предмет, туку просторот каде што се среќаваа сите негови верзии – оној што се плашеше, оној што сакаше, оној што изгуби и оној што се надеваше. Секоја од нив го гледаше со истите очи, но различни искри на искуство, и токму тоа го правеше универзумот во огледалото толку жив.

Во еден обичен град, во обична куќа, со обични родители, живееше едно не толку обично дете. Иринеј имаше шеснаесет години, но чувството на тага…

Зад тешките алови завеси ветрот како да струнеше чудесна мелодија во триптих. Во три тона: првиот морничав, вториот моќен и третиот тажен и кревок.

Следната година повторно исто море, иста земја, други сништа. Но овој пат некако почнаа да ми се разјаснуваат работите.

Животот на Горјан навидум изгледаше здодевно кога се гледа отстрана бидејќи се состоеше од секојдневна рутина на одење на работа, пиење кафе во омиленото кафуле и заминување дома.