Овој интензивен еротски роман ги претставува сексуалното будење и авантурите на Марија Луиза, млада девојка чие семејство ја вика Лулу. Како ученичка ја заведува далеку постариот Пабло, инаку пријател на нејзиниот брат. Подоцна, се среќаваат кога таа заминува на факултет. Тој сега е професор и ја бара својата студентка за жена, постепено воведувајќи ја во различни и необични искуства. Лулу развива чуден вкус кон сексуалните супкултури на Мадрид. Ехото на Де Сад може да се насети во романот, додека таа има секс со наставничката, ужива во кревет со Пабло и со трансвестит, опсесивно спие со хомосексуалци, со врзани очи и раце групно ја силуваат. Дали Лулу воопшто ќе се обиде да спаси нешто од бракот и од односот со ќеркичката Инес?
Книгата е добитничка на наградата „Вертикална насмевка“ за еротска фикција. Култниот шпанскиот режисер Бигас Луна во 1990 година сними филм според овој роман.
Кога почнав да се прашувам дали се чувствувам доволно слободна да го ставам во уста, тој повторно ја донесе таа одлука наместо мене. Раката, која му беше положена на мојата глава, нагло притисна надолу. Ме фати неподготвена и лапнав добар дел. Инстинктивно ги повлеков усните, но раката му остана така, неумоливо притискајќи надолу. Ја повторивме играва пет или шестпати. Ми беше забавно да се обидувам да се опирам.
Устата ми беше полна. Ги чувствував малите набрекнати вени, благата нерамномерност на смежурканата кожа, која одеше нагоре-надолу во зависност од движењето на раката, имаше вкус на пот и беше слатка, врвот ми удираше во непцето; се обидов да го ставам целиот во уста, да го напикам во уста и да го спречам нагонот за повраќање.
Пабло ми го извади ластичето, ми ја пикна раката под косата, ми ја зграпчи токму над тилот, грабна прамен коса до коренот. Го зграпчи и го потегна кон себе, повторно водејќи ме. Неговите зглобови ми се зарија во главата. Болеше, но не се ни обидов да го сопрам. Ми се допаѓаше.
Сега и тој се мрдаше, нежно, во и надвор од мојата уста.
„Отсекогаш знаев, Лулу, дека си мала валкана девојка“. Говореше бавно, со развлекување на зборовите, небаре е пијан. „Одамна на тебе мислам, но никогаш не помислив дека олку лесно ќе биде…“
Тоа имаше моментно влијание врз мојата дунда и, ако продолжеше вака да отекува, ќе пукнеше и ќе експлодираше.
Продолжив да мижам и целосно се сконцентрирав на она што го правев. Толку бев наведната нанапред што речиси лежев на своето седиште, со свиткани нозе, со рачката од прозорецот во мојата бут, во обид раката да ми оди заедно со устата, голем предизвик за мојата вродена несмасност, и поради тоа доцна забележав дека има значајна промена во нашата состојба.
Затоа што бевме во движење.
Првин помислив дека се работи за субјективна сензација, таа ноќ многу нешта се случија и уште се случуваа, но одеднаш автомобилот се исполни со светлина, ги отворив очите и ги видов уличните светла на Ла Кастељана како ме гледаат. Отпрвин, целосна вчудовиденост. Како менувал брзини без да забележам? Всушност, менувачот не беше под мене; ми требаше време да сфатам дека во ваквиот тип автомобили менувачот е до воланот. Потоа, ужас. Паника.
Изрипав како вртелешка. Кога конечно повторно бев на десното седиште, сфатив дека сум полугола. Се покрив најдобро што можев, со џемперот и со рацете, за да составам патетична слика на жена фатена на дело, момент пред Пабло да сопре. Застанавме на средната лента, меѓу трубењето на автобусот што за малку нè пропушти, оддесно. Кога минуваше крај нас, можев да наѕрам како возачот се чука со прстот по главата. Моето мислење не се разликуваше многу од неговото.
„Што правиш?“ Бев навистина уплашена. „Можеше да загинеме“.
„Исто што и ти“.
„Не може тукутака да застанеш, среде пат…“
„Ниту ти, но, ете, ти успеа“.
Одеднаш не изгледаше возрасен. Ја загуби сета своја самодоверба и се претвори во изнервиран гневен адолесцент. Планот не му успеа и беше сладок така, со откопчан шлиц и сериозен, загледан, со навреден израз, во некоја точка во далечината. Првпат во својот живот, прв и последен пат во својот живот со него, се чувствував како жена, како возрасна жена. Чувството беше пријатно, но не траеше долго. Пабло беше бесен.
Се обидов да се смирам и да направам правилна процена на состојбата. Се завртев кон прозорецот и утврдив дека возачите што минуваа крај нас беа едвај торза, нивните тела пресечени некаде малку под пазувите. Не бев сигурна што да правам.
„Ќе те однесам дома. Прости ми, пијан сум“.
Одеднаш имав голема желба да плачам.
Илузијата исчезна. Гласот му беше мрачен и смирен, глас на возрасен што се извинува без да го мисли тоа, прости ми, пијан сум, учтива формула за малечко девојче, кое, и покрај сè, не го исполнило тоа што се очекувало од него. Ме погледна за миг, насмевнат, но тоа беше формална пријатна насмевка без трага на соучесништво, насмевка на удостоен возрасен, на семеен пријател, кој ме знае од бебе, искрено извинување на некој што претерал.
Одеднаш се смалив, со секој миг станував сè помалечка. Бев многу нервозна. Возевме мошне брзо, куќата не ми беше далеку, и покрај сè, веќе бевме речиси кај мене дома, само тоа можев да го утврдам со сигурност, умот ми беше празен, не можев да смислам, но морав да се обидам да сторам нешто веднаш, времето ми течеше, ми пролетуваше низ прсти, а ова беше важно, навистина важно.
Се завртев за да го погледнам. Без да забележам, си го имаше закопчано шлицот. Ни тој не го предвиде моето следно движење. Му се фрлив, сето мое тело отиде кон лево и почнав да му ги откопчувам пантолоните, но бев нервозна и плачев и рацете постојано ми се сплеткуваа. Успеав да му го откопчам каишот и во итањето си го удрив лицето со токата. Повторно ми дојде да заплачам, но сега од бес и од лутина бидејќи не успевав да го сторам тоа набрзина. Му го откопчав копчето, му го откопчав шлицот и му го извадив, му беше мал, воопшто не личеше на прекрасното оружје од пред неколку моменти. Го зедов во уста и можев цел да го мушнам и почнав да правам сè што знам и повеќе, сакав да го задоволам по секоја цена, но проклетото нешто не сакаше да стане големо, не сакаше да порасне и така малечко, меко и нежно, ми правеше проблеми.
Повторно ми беше во уста и јас го шмукав и одеднаш помислив дека тоа ми се допаѓа, но подоцна ја отфрлив идејата, не беше тоа, не ми се допаѓаше, туку едноставно требаше да стане поголем по секоја цена, повремено го вадев од уста и го лижев како на почетокот, со јазикот минував по целото нешто, го покрив со плунка, од врвот до коренот и назад пак до врвот, за потоа пак да го ставам во уста, да го масирам упорно и жестоко помеѓу усните, да го голтам и да го галам со јазикот, внатре во устата, само со јазикот, небаре шмукам крв од некоја замислена рана, а потоа, однадвор, цврсто држејќи го со едната рака, чепкав околу коренот, во тесниот дел помеѓу кожата и ткаенината, сè додека устата не ми беше полна влакна, за потоа сè да почнам од почеток…
Прво нешто што забележав беше дека почнавме да се движиме многу пополека и дека почнавме да одиме од една на друга страна, да ги менуваме лентите. На крајот, почувствував како ми ја исполнува раката и сфатив дека повторно му е тврд, јас му го стврднав.
Запревме. Семафор. Не се осмелував да ја кренам главата ни за секунда, но ги отворив очите и се обидов да погодам каде сме. Железен мост ја сечеше улицата под прав агол.
Јас сум од Мадрид. Ја знам Ла Кастељана напамет.
Прекрасниот неонски Дедо Мраз на Корте инглес сигурно како да ми мавташе. Го ставив во уста и почнав да се движам нагоре-надолу, со механички ритам за да си дадам малку време за да размислам. Значи, имаме уште доста пат да минеме. Ова беше патот по кој мораше да се оди до мојата куќа, а и до неговата.
Оттогаш се обидував да го проценам секој метар од патот, на слепо, а веќе немаше ни улица, ни луѓе, а и да имаше, немаше да ми биде грижа, беше само далечина, само таа далечина беше важна. Првиот знак беше звукот на фонтаната. Помислив дека никогаш нема да ја слушнам, толку бавно се движевме што големата сива маса ми се причини бескрајна.
Го оставивме звукот на фонтаната зад себе и продолживме натаму. Тогаш дојде првото пријатно изненадување. Мина покрај свијокот за најкусиот пат кон мојот дом, надесно. Продолживме понатаму, напред. Неколку минути подоцна, повторно ѕирнав за да се уверам дека сме стигнале во Колон. Бев сигурна дека не одиме кон мојот дом. Изненадување. Не одиме ни кон неговиот. Каде ме носи? Вода. Ја оставивме Старата дама од фонтаната зад себе и продолживме понатаму. Сè почна да личи на шегата за селскиот ајван, кој знае да вози само во права линија и само напред. Минувавме покрај уште една фонтана, вода, но оваа ќе биде последната. Завртевме налево, уште неколку свијоци и потоа, бам, предниот дел на автомобилот нагло потскокна. Е, тогаш, навистина за малку ќе го голтнев.
Моторот запре, но јас не се осмелив да запрам. Пабло ме фати за брадата и ми помогна да се исправам, ме прегрна и потоа ме бакна. Кога се одвоивме, се навали за момент и ме погледна. Ништо не рече, а јас го протолкував тоа дека се обидува да погоди дали сум уплашена.
„Ова не е мојата куќа“, се обидов да звучам мудро.
„Не е“. Се насмеа. „Но си била тука порано“.
Кога излеговме, видов дека го паркирал автомобилот под агол на коловозот, врз тротоарот. Отсекогаш имал талент за тоа.
Куќата, една мрачна и сива зграда, цел век зад себе, не ме потсети на ништо. Влезот, атрактивен модернистички влез, водеше до две големи дрвени порти со матирани стаклени панели. Бронзените рачки во облик на глава од делфин сепак ми заличеа познато. Пабло чекореше пред мене. Запре пред врата со златна плочка во центарот и тогаш се сетив.
Бевме во работилницата на неговата мајка, ателјето, како што милуваше да го нарекува таа. Беше позната дизајнерка на женски фустани, која вадеше четири до пет колекции годишно и која како папагал повторуваше за креативната тензија, за општествените одговорности на креативниот уметник, за влијанието на конфекцијата и на високата мода во модерниот урбан животен стил, обична будала. Пред многу години, мајка ми ѝ беше муштерика, пред да го дигне носот. Понекогаш ја придружував на пробите и седев во големата фотелја чепкајќи во купиштата француски списанија, полни со прекрасни модели со големи обетки и со шапки.
Тој и натаму чекореше пред мене. Кога мина крај една од софите во холот, зеде со прстите, без да запре, две големи четириаголни перници. На крајот, зад едни отворени двојни врати, беше собата за проби. Го запали светлото, ги фрли перниците на подот и немарно ми даде знак да влезам и исчезна.
Фотелјата уште беше тука, на старото место, можев да се заколнам дека е истата, само покриена, претапацирана со друго платно.
„Лулу…“
Заборавив на огледалата, иако ѕидовите беа прекриени со нив, огледала што се огледуваа во други огледала, а тие пак во сосем нови и среде нив бев јас, со својот одвратен кафен џемпер и здолниште, од напред, одзади, пак напред, отстрана…
„Лулу!“ Веќе викаше, а немав поим од каде.
„Молам…“
„Сакаш пијалак?“
„Не, благодарам“.
