Насамо
Распнати,
Пред трепетот на ветрот.
Низ темните
облаци на градот,
чекориме.
Ги чуваме воздишките
себично во нас.
Насамо воздивнуваме,
зашто воздишката е средба со Бог,
тишината пак, здивот божји.
Ветрот ги брише спомените.
Сонцето е доказ
дека надежта постои.
Вчерашен спомен
Ѕвездена прав.
Слобода.
Сенките го играат танцот на ноќта.
Треперам.
Чезнеам за мир во срцето.
Се насмевнувам.
И се молам на ноќта да ме прегрне.
Бескрајно мирно ја чекам и се надевам,
Дека утрото ќе го избрише
Споменот вчерашен.
Постоење
Јас постојам,
ти постоиш,
тој постои,
Ние постоиме.
Тие постојат.
Бог постои….
Сѐ дури знам дека постои
Нешто што се вика љубов.
Избор
Врескаат,
спомените во ноќта.
Живеам,
и гледам како животот
Вешто ме одминува…
Живеам,
Се радувам на секоја билка и суштество.
Се радувам на секоја можност
за слобода.
Изборот е секогаш наш.
Цивилизација
или слобода.
Љубов
или бесцелност.
Мудрост
или безумие.
Секогаш си ТИ оној што одлучува.
