Низ шумата се препознаваа оддалеку по свирежот со капчето од желад. Беше време за попладневна дремка, а сонцето правеше шари продирајќи низ гранките на дрвјата. Се среќаваа на зборното место, крај една широчинка со дрвена клупа, грубо направена од преполовено стебло. Беше почетокот на летото и тие месеци денот траеше и до 11 часот навечер. Оттаму продолжуваа по разгазената патека, често не знаејќи во која насока ќе ги однесе.
– Добро ден. Чекате некого? – приближувајќи се, рече таа.
Се насмејаа обајцата. Тој стана без збор и се бакнаа.
– Извини што каснам, морав да потсредам по дома – рече Азра.
– Само што дојдов и јас – одговори тој.
– Обично јас те чекам Мортен – дофрли таа. Наваму? покажувајќи во правец на патеката лево…
Скршнаа влево по патеката која стана потесна, па мораа да одат еден зад друг.
– Пред некој ден – почна таа – одам да прошетам после работа и свртев во онаа улица со фармата за коњи. Ja знаеш онаа улица, зад црквата, на едно дваесеттина минути одовде. Немаше никој жив да помине. А, еден ветер силен што задува… И така, побрзувам јас кога гледам, некој парк тука. Не бев го видела досега. Вратичка една ниска, отворена… дрвја високи со убаво дотерани крошни и патеки, по која ли да тргнеш, сите средени. Фонтана една, понатаму друга… ај да свртам околу неа си викам. Ла ла ла ла ла… си одам јас така и кога погледнувам надолу… камен и на него пишува име и презиме, години… последен поздрав од семејството… Оф леле… затоа толку празно во парков, си викам. Гробишта.
– Хмм… Не знаев дека таму има гробишта – рече тој.
– Има. Се поврткав наоколу со језа… а, сепак убаво средено. Украси си оставале, цвеќенца за мерак, камења исклесани со имиња. Како и сите гробишта. Само малку стерилно. Ете, тоа ти се данците.
– Да, Азра. А, зошто не ме викна? Можевме заедно да прошетаме… низ твојот парк… – возврати тој.
– Можевме… – му одговори.
Одат молчешкум по патеката некои десетина минути. Дрвјата стануваат повисоки и погусти. Снопови светлина ја осветлуваат гората. Многупати, во тие две години колку што беа заедно, го имаа поминато овој предел. Дојдоа до местото со огромно дрво во средина и со споменик во форма на желад во подножјето на истото. На дрвен блок беше испишано дека дрвото е најстариот даб во целото кралство. На ширинката околу споменикот клупи.
– Види колку убо е. Седи. Сакав да ти кажам нешто – со издишка рече Азра.
Седна до неа на полукружната клупа и ја загледа со очекување.
– Одам. За некој ден тргнувам.
– Каде тоа? Зошто? – праша зачудено Мортен.
– Ми се јавија од Обединети Нации. Одам за Сирија – рече целата озарена од радост.
– Азра, драга… погледни ме. Нели зборувавме за тоа. Да, знам, ми кажа за сонот. За тоа место со прекрасни луѓе, згради во пастелни фасади и кружна црква на среде плоштад, но зошто… зошто сега? Сега кога треба да се вселиме заедно… заедно да создаваме – зборуваше Мортен.
– Ќе одложиме за кратко. Те молам, разбери ме. Ова е мојот повик. Ти имаш свој. Секој има свој.
– Не знаеш што зборуваш Азра. Нема таму ништо за твојот повик. Нема ни луѓе, тие избегаа.
– Ќе се вратат. Тоа е нивна земја. Нема да биде за долго. И јас ќе се вратам… тука.
– Повик е драга Азра, да не одработуваш на повици. Остани си тука и биди ми жена – решително вели Мортен. Ги развадува џебовите и гледа низ работите. Наоѓа некој црвен конец, меѓу работите. Еве вели, овој конец нека ни биде прстен, додека да ти купам златен. Клекнува покрај неа.
– Мортен, зошто сега… зошто вака ми правиш… Имам работи за правење.
– Ќе ми бидеш ли жена драга Азра? – изговара тој.
– Ќе ти бидам – вели таа. Но прво, морам да одам. Разбери ме драг Мортен. Немам друг избор.
– Вети ми дека ќе се вратиш. Вети…
– Еве ветувам. Ќе се вратам – одговара Азра.
Над гората надвиснуваа темни облаци, додека тие си тргнуваа.
