Го прелистувам бележникот на татко ми со надеж дека ќе откријам нешто повеќе за тој период. Бидејќи страниците не се нумерирани, ја бележам секоја страница со пенкалото во долниот десен агол. На 134. страница гледам неколку ситни цртежи. Претпоставувам дека ги претставуваат месечевите мени: млада месечина, прва четвртина, полумесечина, трета четвртина, полна месечина, а потоа одеднаш замрачена месечина и црвена месечина.
Тој секогаш се држеше до навиката со која се стекнал во првиот период од својот живот: без разлика каде беше или каде одеше, тој секогаш се враќаше дома кога месечината беше полна. Кога ќе се стемнеше и сите спиеја, ќе ја потпреше скалата на ѕидот и се качуваше на покривот. Ќе седнеше на покривот и нешто потпевнуваше.
Потпевнуваше?
Што би можел тој да потпевнува кога не ги знаеше стиховите од ниедна песна ниту пак му беа познати мелодиите? Ако не ги знаеше песните на вљубениот средновековен поет Баба Тахер и ако никогаш не ги слушнал љубовните песни на овој славен суфистички лидер?
Неговата опиеност од полната месечина беше потсетник за неговиот живот во Исфахан. Ноќите таму беа преполни ѕвезди. Месечината надвиснуваше над магичните џамии како небеска ламба.
Ако застанеш на плоштадот Накш-е-Џахан кога ноќта е ведра, можеш да ја набереш месечината од небото. Токму тоа античките персиски поети го правеле со својата поезија.
Ага Акбар беше маѓепсан од небото. Во текот на осамените ноќи, ќе се искрадеше на покривот од џамијата Џома, ќе седнеше, ќе се навалеше на кубето, ќе ги свиткаше рацете околу колена и ќе зјапаше во ноќта. Ноќта го носеше поблиску до необјаснивото, до Алах, до љубовта. Можеби најдобриот начин да се опише ова е со стиховите на една многу долга, стара песна:
Az nayestan ta ma-ra be-b’ridand
dar nafir-am mard o zan nalidand
sineh khwah-am sharheh sharheh az firaq
ta be-goy-am sharh-e dard-e ishtiyaq.
Секој Персиец ја знае оваа песна или барем овие неколку стиха. Ги потпевнуваат кога се вљубени. Иако Ага Акбар никогаш не ги беше чул овие зборови, ја потпевнуваше таа песна.
Стиховите говорат за една трска што расте во трскарникот. Некој ја исекол за да направи флејта. Трската потоа тагува:
Од мигот кога ме исекоа,
Сите свиреа на мене и ги излеваа своите копнежи
Барам некое рането срце скршено од осаменоста
За да можам да ги преточам моите болни копнежи.
Еднаш позајмив прожектор. Кога таа вечер се појави полната месечина и татко ми се подготвуваше да ја потпре скалата на ѕидот и да се качи на покривот, го повлеков за ракавот: „Дојди, сакам да ти покажам нешто.“
Тој не сакаше да дојде со мене, сакаше да ја види својата месечина.
„Слушни ме, не мораш да се качуваш на покривот. Јас имам месечина за тебе, но во нашата дневна соба.“
Не ме сфати.
„Месечината“, му покажав со знаци. „Ја ставив месечината во онаа машина. Специјално за тебе. Дојди да видиш!“
Се насмевна со вообичаената тупава насмевка што ја имаше секојпат кога не сфаќаше нешто. Му донесов стол и ги навлеков завесите.
„Седни!“, му реков со знаци и ја исклучив ламбата.
Тој колебливо седна и зјапаше во празниот екран.
Го вклучив прожекторот. Прво се појавија некои зборови на англиски јазик, а потоа еден млад човек. Татко ми не реагираше, само тивко седеше и гледаше. Постепено се појави младата месечина, потоа полумесечината и на крајот полната месечина. Тој се сврти, барајќи ме зад прожекторот.
Ова не беше месечината над Исфахан, туку месечината од САД. Недостижна месечина на мрачното сино небо. Потоа екранот се исполни со една фотографија што го покажуваше Аполо 11.
Беше ли татко ми способен да ја види врската меѓу месечината и вселенското летало?
Неколку минути подоцна, Аполо 11 слета и човекот првпат стапна на Месечината. Го исклучив прожекторот и месечината исчезна. Татко седеше на столот со рацете врз своите бутови, речиси како да се моли. Не ја вклучив ламбата, туку извесно време го оставив да седи во темнината. Го погледнав мојот татко, кој старееше. Можев да ги видам само неговата силуета и месечевиот сјај во неговата сива коса.
