Бебето е мртво. Доволни беа неколку секунди. Докторот потврди дека не страдало. Го положија во сива навлака и го повлекоа патентот над искривеното тело што го најдоа во водата, среде играчките. Малечката, пак, сѐ уште беше жива кога пристигна првата помош. Таа се борела како лавица. Пронајдени беа траги од борба, парчиња кожа под нејзините меки ноктиња. Во возилото на итната медицинска помош, со кое беше префрлена во болницата, телото ѝ го протресуваа грчеви. Со испакнати очи, како да се обидуваше да дојде до здив. Грлото ѝ се полнеше со крв. Белите дробови ѝ беа издупчени, а со главата силно беше удрила во сината комода.
Го фотографираа местото на злосторството. Полицијата собра отпечатоци од прстите и ја измери површината на бањата и на детската соба. На подот, килимот со принцези беше натопен со крв. Масичето за преповиткување беше превртено. Играчките беа собрани во проѕирни вреќи, запечатени и однесени. Дури и сината комода ќе биде потребна за судскиот процес.
Мајката беше во шок. Тоа го рекоа пожарникарите, тоа го повторија полицајците, тоа го напишаа новинарите. Влегувајќи во собата каде што лежеа децата, таа испушти застрашувачки крик. Крик од дното на душата, урлик на волчица. Ѕидовите почнаа да треперат. Ноќта се спушти врз тој мајски ден. Таа почна да повраќа и полицијата ја најде така, со извалкани алишта, стуткана во собата, липајќи како збудалена. Врескаше како да ѝ се раскинува душата. Болничарот даде дискретен знак со главата, тие ја кренаа, иако се опираше, иако клоцаше. Нежно ја поткренаа и младата лекарка на итната медицинска помош ѝ даде средство за смирување. Ова беше нејзиниот прв месец на работа.
И другата требаше да се спаси. Со подеднаква посветеност, и непристрасност. Таа не знаела да умре. Знаела само да даде смрт. Таа си ги пресекла вените на двата зглоба, потоа си го зарила ножот во грлото. И паднала во бессознание, крај бебешкото креветче. Тие ја исправија, ѝ ги измерија пулсот и крвниот притисок. Ја легнаа врз носилката, а младата лекарка ја притисна својата рака врз нејзиниот врат.
Соседите се собраа во приземјето од зградата. Повеќето се жени. Наскоро ќе треба да појдат во училиште, по децата. Тие го гледаат амбулантното возило со очи потечени од солзи. Плачат и сакаат да дознаат. Се креваат на врвовите од прстите. Се обидуваат да видат што се случува зад кордонот полицајци, во амбулантното возило што тргнува со сирени што завиваат. Си го дошепнуваат она што го слушнале. Меѓу нив се шири глас. Нешто лошо им се случило на децата.
Тоа е убава зграда во улицата „Отвил“, во десеттиот арондисман. Зграда во која соседите се поздравуваат со топло „добар ден“, дури и кога не се познаваат. Станот на семејството Масе се наоѓа на петтиот кат. Тоа е најмалиот стан во зградата. По раѓањето на нивното второ дете, Пол и Миријам поставиле преграда во средината на салонот. Тие спијат во минијатурно сопче помеѓу кујната и прозорецот што гледа на улицата. Миријам сака старински мебел и берберски килими. На ѕидовите закачила јапонски графики.
Денес, таа се вратила дома порано. Излегла порано од еден состанок и за утредента го одложила проучувањето на некое досие. Седната на помошното седиште во вагонот на линијата 7, си велеше дека ќе ги изненади децата. Попат, влегла во фурната. Купила еден багет, слатки за децата и колач со портокал за дадилката. Тој што најмногу го сака.
Помисли да ги однесе на каруселот. Заедно ќе појдат да купат што им треба за вечера. Мила ќе побара играчка, Адам ќе го грицка крајчето од лебот, во својата количка.
Адам е мртов. Мила нема да преживее. „Не сакам жена без средени документи, добро? За домашна помошничка или молер, не ми пречи. И тие луѓе треба да работат, но за чување на децата, тоа е премногу опасно. Не сакам некој што ќе се плаши да повика полиција или да појде во болница, ако се појави некаков проблем. Освен тоа, да не биде премногу стара, да не биде забрадена и да не пуши. Најважно е да биде весела и секогаш достапна. Да работи за да можеме и ние да работиме.“ Пол убаво се подготви. Направи листа со прашања и предвиде триесет минути по разговор. Се откажаа од саботното попладне за да најдат дадилка за своите деца.
Неколку дена пред тоа, додека Миријам разговараше за потрагата по дадилка со својата пријателка Ема, таа се пожали на жената што ѝ ги чуваше децата. „Дадилката има два сина и поради тоа никогаш не може да остане подолго, или да дојде навечер да ги причува моите синови. Тоа навистина не е практично. Помисли на тоа кога ќе одбираш дадилка. Ако има деца, подобро е тие да останале во својата земја.“ Миријам ѝ заблагодари за советот. Но, не ѝ беше најпријатно поради она што ѝ го кажа Ема. Кога некој работодавец на тој начин би зборувал за неа или за некоја од нејзините пријателки, тие веднаш би пламнале и би го обвиниле за дискриминација. За неа беше страшна и самата помисла да одбие некоја жена само затоа што има деца. И претпочиташе тоа воопшто да не му го спомне на Пол. Нејзиниот сопруг е како Ема. Прагматичен човек за кој семејството и кариерата секогаш се на првото место.
Тоа утро отидоа да купуваат како семејство, сите четворица. Мила на рамената на Пол, Адам задреман во својата количка. Купија цвеќе и сега го уредуваат станот. Сакаат да остават убав впечаток пред дадилките што ќе продефилираат. Ги собираат книгите и списанијата што се влечкаат по подот, под креветот, па дури и во бањата. Пол ја замоли Мила да си ги прибере играчките во големите пластични кутии. Девојчето одбива и почнува да цимоли и, на крај, тој ги собира играчките и ги реди покрај ѕидот. Тие ги диплат алиштата на децата, ги менуваат чаршафите на креветите. Чистат, фрлаат, очајно се обидуваат да го проветрат тој стан во кој се задушуваат. Сакаат можните дадилки да видат дека се луѓе на место, сериозни и организирани, кои се обидуваат да им го пружат она најдоброто на своите деца. Да сфатат дека тие се газди.
Попладнето, Мила и Адам се одмораат. Миријам и Пол седат на работ од својот кревет. Загрижени и вознемирени. Никогаш досега тие не ги довериле своите деца на некој друг. Миријам ги привршуваше студиите по право, кога остана бремена со Мила. Дипломата ја доби две седмици пред да се породи. Пол го зголемуваше бројот на работни часови, полн со оптимизмот што ја освои Миријам, кога го запознала. Тој беше сигурен дека може да работи за двајцата. Убеден беше дека ќе оствари успешна кариера во музичката продукција, и покрај кризата и кратењата на буџетот. Мила беше нежно бебе, раздразливо, кое плачеше без прекин. Не добиваше на тежина, ги одбиваше градата на својата мајка и цуцлата со млеко што ја подготвуваше татко ѝ. Наведната над лулката, Миријам забораваше на сѐ што ја опкружува, небаре надворешниот свет воопшто не постои. Единствена желба ѝ беше да го натера тоа слабичко и расплакано девојченце да се здебели за неколку грама. Речиси и не беше свесна за месеците што одминуваа. Пол и таа никогаш не се одделуваа од Мила. Се преправаа дека не забележуваат оти таквото нивно однесување им пречи на нивните пријатели, кои зад грб им велеа дека на едно бебе местото не му е во бар или на столот од некој ресторан. Но, Миријам не сакаше ни да слушне за беби–ситерка. Само таа беше способна да ги задоволи потребите на својата ќерка.
