Мајката
Во таа соба не се наоѓа само едно момче што еден ден ненадејно стана невидливо. Таму е и една мајка која, откако се случи несреќата, не престана да се прашува во кој момент престана да го гледа синот.
Поради тоа, секоја вечер, држи една рака врз неговото тело која е истовремено котвата што им дозволува да останат сплотени како што беа пред да се роди, што им ја дава сигурноста дека се заедно и кога не можат да се видат, бидејќи понекогаш не е потребно да го гледаме телото кога сме поврзани со чувствата.
Рака што не можеше да го најде долго време и што сега сака да ги надомести сите отсуства што доведоа до тој проклет момент.
Мајка што, во интимноста на ноќта, плаче поради сè што можело да се случи, бидејќи понекогаш само неколку милиметри време одлучуваат помеѓу животот и смртта, помеѓу тоа што е и тоа што било, помеѓу будењето на синот што спие или зборувањето засекогаш со празен кревет. Бидејќи понекогаш мал импулс во мозокот ја исцртува нашата иднина.
Мајка што дента кога се случи сè излезе од дома речиси без да му обрне внимание, без да сфати дека пред себе има тело што полека исчезнува меѓу мебелот во куќата.
Таа спие, но не може да одмори бидејќи, иако очите ѝ се затворени, раните – внатрешните – и натаму се отворени, во исчекување лузната на времето да ги затвори.
Мајка што, и покрај стравот што го почувствува кога, пред неколку дена, синот ѝ се разбуди велејќи дека има супермоќи, дека може да стане невидлив, дека летал со змеј… во тој момент може да се насмевне бидејќи чувствува дека истото тоа дете ѝ подарило едно „те сакам“ скриено во тишината.
* * *
Девојката со стотина белезици
Една девојка со премногу белезици на раката станува од постела, го крева мобилниот телефон од подот и си ги брише солзите со ракавот од пижамите.
Влечејќи ги нозете се упатува кон собата на родителите за да им каже дека е подготвена, кога всушност не е така.
Оди боса низ ходникот, ја отвора вратата бавно и гледа две тела што спијат свртени со грб едниот кон другиот. Се доближува до делот од креветот на кој спие мајка ѝ, поблиску до вратата, и го набљудува нејзиното дишење: спуштањето и кревањето на нејзините гради, тивкиот звук на воздухот кога излегува низ нејзината подотворена уста…
Токму во тој момент ѕвони будилникот и таа потскокнува. За миг се напнува и не знае што да прави: дали да избега трчајќи, дали да ја разбуди…
– Мила, што правиш тука? Да не се случило нешто? – ја прашува мајка ѝ поткревајќи се во постелата.
– Денеска – ѝ одговара таа.
Тишина.
– Дали си сигурна? – ја прашува додека ги вади рацете од под чаршафот канејќи ја да легне покрај неа.
– Да, подготвена сум.
– Тогаш нека биде денеска.
Мајка ѝ се трга настрана и ѝ прави место на девојката со белезиците за да легне покрај неа. Знае дека ќерка ѝ не е подготвена, всушност ниедна од двете не е, сепак, тоа ќе биде тој ден.
Денеска.
* * *
Одеднаш нејзината рака престанува да ми ја држи ногата.
Ја гледам и ја набљудувам како се обидува да го скрие проѕевањето, како ги отвора очите, ме гледа и ми се насмевнува.
– Здраво, мил мој! – ми вели додека ми го бакнува челото со бакнеж што се чини дека е бескраен. – Како спиеше?
– Подобро, мислам дека не се будев цела ноќ – мамам.
Гледам дека лагата ја прави да се насмевне и ме прегрнува.
– Добро, тоа значи еден ден помалку – ми вели додека станува со тешкотија.
Се слушаат количките со кои ќе го донесат појадокот, се слуша смеа, некој што плаче, разговори во соседната соба… Сè почнува одново. Брзо, многу брзо, бидејќи тука сè се случува брзо. Се појадува брзо, се руча брзо, се вечера брзо… но ноќта се одолжува, ноќта е многу долга.
Мајка ми, како секое утро, ме води во тоалет и многу се срамам поради тоа. Таа чека надвор, нормално, а јас седам внатре, но вратата останува подотворена за да не се откачи сондата што ја поврзува мојата рака со апаратот.
Кога одам само за да мокрам, нема проблем, но кога одам за друго… тогаш навистина се срамам бидејќи вратата е подотворена. Особено кога имам гасови, а речиси секогаш имам поради лековите.
– Измиј го убаво лицето! Дотерај се бидејќи денес имаш посета! – ми вика од надвор.
Посетата, точно, заборавив.
Толку непријатна посета што мајка ми не се осмелува да го каже ни името на посетителот.
Посета што не ми е потребна, што не ја барав и што не ја сакам.
Проклета посета.
