Пилешко со кари
Неколку дена немавме јадено месо, па решив денес да зготвам пилешко. Сношти го исеков стекот на покрупни парчиња и го маринирав со кари, црвен пипер, малку лук и лимон. Се изнервирав кога го извадив од фрижидер, повторно го мрзне месото во преградата за „свежо“. Му реков на мојон уште од пред два месеци да викнам мајстор, но тој ќе го средел. Сакам да кажам, задоцнив малку со ручекот затоа што морав да го чекам месото да одмрзне.
Најпрво го подготвив зеленчукот што требаше да се зготви со месото. Излупив две главици кромид и внимателно ги исечкав на тенки, речиси проѕирни тркалца. Потоа исчистив три моркови. Требаше да ги исечам на ленти, но морав и нив да ги исечам на тркалца зашто маж ми како да ги одбрал најтенките моркови од вреќата.
За прилог во план имав ориз. Бидејќи месото не беше одмрзнато прво го ставив оризот да се готви, стандард , еден спрема два сооднос, за да не е преварен.
Додека се готвеше оризот се посветив на пропржување на зеленчукот. Најпрво на силно, колку да го загреам маслото, а потоа на тивко. Обожавам да гледам како маслото полека ја менува бојата во изразено жолта, па во портокалова. Истовремено пецкањето од кромидот на очите постепено исчезнува, а благиот мирис на морковот почнува да преовладува. Тогаш го додадов месото и ја започнав битката на боите со дрвената лажица. Секој потег има цел, да го претвори и најмалото парче месо бело, за потоа да биде консумирано од топлите бои. Крајниот производ е сончев ден, ист како денешниот. Ја покрив тавата со капак и оставив на единица, да се доготват.
Во меѓувреме оризот го тргнав од оган и го покрив со хартиен бришач. Не знам зошто, но доста фасцинантно ми е како хартијата постепено се вдлабува. Како целата тежина од просторот да сака да го проба оризот, а овој лесно уништив материјал никако да се скини. Барем така сакам да мислам, дека секој од нас колку и да е кршлив може да го издржи најголемиот притисок доколку сака. Јас сум пример за тоа, нели?
Вчера прогласија полициски час, така што мојон мораше да биде на ручек дома. Конечно ќе ручаме почесто заедно. За време на ручекот не зборуваше многу. Го пофали јадењето. И син ми го пофали, но него секогаш сè што ќе зготвам му е вкусно. Маж ми рече дека не планирал да се влечка по маркети во иднина. Ќе мора да готвам со тоа што го набавил вчера. Мила, можеби си мислиш дека е себичен, но не е така. Се плаши, не од болест, туку од болници. Ништо не ми има кажано. Самата забележав дека откако ја објавија веста за двајца позитивни на корона вирусот во нашиот град, излегува сè поретко. Сигурно и паничи што не нашол маски никаде.
Важно го преседа ручекот со нас. Дури се потруди и да разговара. Утре ќе зготвам нешто ко за него, да го расположам.
Манџа
Заврна снег. Ќе направам манџа, малку течност во студов супер ќе ни дојде. Мојон е нервозен, нема спорт по каналине, не работат кладилницине, а и да работат не ќе може да појди од пусти страв да не се погоди некој заразен таму. Се искашлав на шега сабајлево. Избега во спалната. Хаха. Туку ај да ставам малку телешко за манџата.
*
Миризбата која почна да се шири од кујната ме стана да го проверам месото. Го сакам силниот мирис на варено телешко месо, толку беше богат што јазикот ми отпатува меѓу забите во обид да го извади непостоечкото парче месо заглавено таму. Не чувствувам задоволство кога ќе готвам манџа. Досадно е. Само ги ставаш работите внатре и чекаш. Го фрлив грашокот и се вратив во дневната. Имало нов случај во нашиов град, вкупниот број на заболени брзо расте, мојон вика по телевизорот, ја имавме првата жртва… Мразам манџа. Да беше нешто друго, ќе бев в кујна и не ќе морав да го слушам сето тоа.
Кога почна прес конференцијата на министерот за здравство, заминав да правам запршка. Рано беше, но доволно слушав. Го измачував кромидот непотребно сечкајќи го на што поситни и поситни парчиња. Очите почнаа да ми солзат, а солзите како да не ми излегуваа и уште повеќе ми лутеше во очите. А јас сечкав… и плачев.
Запршката ја направив како што ја правела мајка му, тивко го пржев кромидот додека не омекне (брзо беше тоа зашто премали беа парчињата), а потоа додадов лажица брашно. Гледав како снегулките почнуваа да се групираат околу кромидот. Правеа цветчиња. Како калеидоскоп. Малку го занишуваш и пред тебе се појавува друг цвет, со повеќе ливчиња и повеќе нијанси. Повторно промешуваш и нов цвет со златна боја. Промешуваш и сега цветовите се кафеавкасти… Магијата ја прекина остра миризба, која беше на работ да стане непријатна. Веднаш додадов полно лажиче пипер и почнав брзо да мешам. Пиперот го прекри мирисот на брашното. Телевизорот ме довикуваше, но постепеното настанување на изразената портокалова боја на запршката ми го одзеде сетилото за слух. Воздух кој го пробива дебелиот слој густа запршка, за да избега како меур кој се распрснува. Пуф.
Кога би можела и јас така да се ослободам. Пуф.
Ѓевреци
Мила, не успеав да ти пишам вчера како помина ручекот, зашто бевме сите заедно до крајот на денот. Разговаравме, тројцата, се смеевме, повремено ѝ дозволувавме на тишината да нè обземе. Беше речиси како некогаш, само што лепливоста на нашата загриженост како да го правеше воздухот тежок за вдишување. И горчлив.
И утрово ја чувствувам. Се надевам нема да го вклучат телевизорот на некој од националните канали или оние странските со вести. Ќе правам ѓевречиња, одам да го подготвам квасецот.
*
Го вклучија телевизорот, прес, мерки, препукувања… Различни ставови имаат и двајцава дома. Почнаа со дебати. Станав.
Го зедов садот за месење. Го измерив и посеав брашното. Бело е. Ладно, но не безживотно. Поминав со прстите низ него. Има нешто во тоа чувство што ме воздигнува. Допирот на прстите. Високо. Како облачиња да ловам, но штом ќе ги фатам ми бегаат низ прстите како зрнца. Облачиња.
Ги донесов квасецот и водата. Го истурив квасецот и почнав да мешам. Тврда леплива смеса ми поминува низ прстите. Додадов вода. Притискам со дланката и скокотот кој настанува додека смесата полека цврцка низ тесниот простор од прст до прст ме враќа назад. Ги спуштам и двете дланки полека, но силно за да отпатувам уште поназад. Помага. Патувам додека рацете механички ги прават движењата. Десната дланка го притиска тестото, левата врти. И повторно. Притиснувам, вртам. Набрашнувам, го поткревам тестото и го плескам на масата.
Патувам. Притисни, сврти. Доаѓам. Притисни, сврти, плес. Што се разбираш ти од политика? Притисни, сврти. Демек имам шеснаесет години и не знам ништо? Притисни, сврти. Што ако сум млад, почитан сум од тебе. Притисни, сврти… Плес!
Ѓевреците беа црвени исто колку образот од син ми, иако малку потопли. Слаткиот мирис на карамелизиран скроб и сусам вообичаено ги смирува страстите. И сиренце. Или јогурт. Посилен беше од вжештеноста во собата. Мојон се извини после третото залче. Зборовите му беа посуви од вчерашен леб. Додаде дека треба да седиме дома колку што е можно повеќе поради нас, јас и тој. Го гледав како си игра со сусамчињата шутирајќи ги со показалецот. Загризувањето му беше истегнато. Никогаш не дозволуваше толку сусам да му падне во чинијата. Погледна кон мене, но мислам дека гледаше во столот до мене. Продолжи со прстот да го меша испаднатиот сусам со ронките сирење.
*
Ручекот… не можев да уживам додека го готвев. Го гледав свинското месо пред мене. Бело. Безживотно. Мислам дека претерав со пиперот, но никој не се пожали. Всушност не паметам дека имаше друг звук освен повремено мласкање. И прилогот беше како свежото месо… Компир печен. Со рузмарин. Без мирис. Ако не друго, барем уживаа во јадењето. Мласкаа, нели?
Да.
Боршч чорба
Не можам да пишувам… Мислам дека и соседите од другата улица ја слушнаа нивната кавга. Син ми излегол да се види со девојката. Маж ми разбрал од Инстаграм. За чудо мојон се обидуваше да го смири, да не вика. Вообичаено кавгите им се како дуел на пауни. Мислам и дека знам зошто, како да ме спомна мене, дека поради мене треба да внимава, да не се излегува, лесно ќе сме се разболеле, дали сакал да умреме, да нè убие, и нас да нè нема … Не го удри.
Решив да правам боршч чорба денес. Мислам дека тоа е најтерапевтското јадење што можам да го зготвам моментално. Има многу состојки, цело време си ангажиран, многу внимание, време… …за да отпатувам.
*
Готвењето ме опушти, не е ни чудно бидејќи штом влегов в кујна можеби саат време не излегов додека не подготвив сè. Започнав со месото, мали телешки коцки. Знаеш дека сакам да го испржам сосем малку пред да почнам да го варам со цел неговата арома да биде уште поинтензивна. Кога зовре водата почнав да го подготвувам зеленчукот, кромид, морков, компир, цвекло и зелка. Секогаш внимавам на редоследот, да се почне со она што најдолго се вари. Компирот. Бледо жолти коцки, кои на брзо ќе добијат боја. Морков, тркалца и портокалови цветчиња почнуваат да танцуваат во претходно едноличната вода.
Но вистинскиот носител на хармонијата е цвеклото, црвените коцки кои ја жртвуваат својата боја за останатите состојки да оживеат. Ги ставив и гледав како потонуваат. Водата почна да се обојува. Розова. И полека на површината почнаа да испливуваат речиси безбојните коцки цвекло. Црвена. Животот од коцките е одземен, но тие се тука, нивната енергија е присутна во секоја лажица од оброкот. Би сакала и јас да сум како тие црвени коцки. Не да се жртвувам, но да испливам откако ќе го допрам дното. Не сум сигурна дали сум веќе таму. Одамна се давам додека мојата енергија се шири во оваа кутија. И јас полека се готвам во неа како крвава коцкичка. Се прашувам дали ќе ми ја исцеди бојата до последна капка? Дали тогаш мојот вкус ќе остане во оваа кутија?
Внимателно, без брзање, ја исеков зелката на тенки ленти и ја ставив да се вари. Потоа кромидот, ситно, ситно. Ги изрендав останатите моркови и цвекло и ги додадов. Хармонија од разни зеленчуци и месо во едно тенџере. Заедно, се надополнуваат, стануваат едно. Чувството под јазикот е различно, но тогаш веќе не се знае што е што, зашто сите се едно. Една експлозија од вкусови претопени во совршен залак. Се претопивме ли и ние во оваа наша кутија во едно? Или уште крчкаме? До кога? Го имаме ли претопено и син ни во нашата арома?
Уште еден тивок ручек. Со исклучок на звуците на задоволство од првите залаци кај двајцата. Мојон се насмевна срамежливо кон мене, но зениците брзо му отпатуваа на страна. До мене. Малку надолу, кон масата и потоа погледот му заврши во неговата чинија. Ги собра усните сосем кратко, но доволно за да забележам. Продолжи со јадење. Погледна кон син ни. Веѓите му се собраа, издиша низ нос враќајќи го погледот пред себе. Кимна со главата, како да си даде одговор на некое прашање.
Ги должеше залаците додека не ги испразнивме чиниите. Знаев дека ќе ги наполни градите додека рамената не му го скријат вратот. И почна… Детално ја елаборираше сериозноста на ситуацијата, статистиката… Го сврти погледот кон син ни пред да го каже заклучокот. „Сакаш да ја…“ и се поправи, „да нè заразиш?“ Како да не сум свесна за мојата состојба? Стана од столот и рече дека никој не смее да излегува надвор.
На сите ни беше јасно дека тоа се однесува на син ни. Не сум сигурна дали сака да ме заштити мене или го негува сопствениот страв.
Макарони
Открив дека вчерашната забрана денес прераснала во нов режим. Ми требаа некои продукти и му реков на син ми да купи. Ми кажа дека вратата е заклучена. Клучевите ги нема. Мојон ми рече дека син ни е премногу неодговорен за да се шета надвор, а тој ќе излегувал само кога ќе било апсолутно неопходно. Дотогаш, само тој ќе знае каде се клучевите од светот надвор од кутијата. Инсистирав. Ми рече ако можам сама да си купам да излезам слободно. Свесно ми го рече тоа да ме навреди и замолчи, затоа што знае дека не можам да излезам.
Не му се лутам. Не зборува тој, туку стравот во него. Зголемениот број на заболени, новите информации… Вчера кажаа дека вирусот останувал во воздухот до три саати. На површини денови. Секој може да се разболи. Страшно е… ми треба да зготвам нешто.
Макарони?
*
Мила, знам што си помисли, како ќе ме опуштат макароните кога брзо се готват. Но макароните бараат многу внимание за да бидат совршени. Ако ги ставиш во ладна вода пред да зоврие, ќе се стегнат една за друга и ќе останат така. Полошо е ако ги превариш. Тогаш стануваат леплива пивтиеста маса. Не се двојат една од друга сè додека не ги сожвакаш. Токму така се чувствувам јас. Залепена. Секој чекор што го правам во овие 80 квадрати станува сè потежок. Кога го одлепувам стапалото од ламинатот ја чувствувам силата на лепливата маса, која како конци се движи по него. Пукаат, дозволувајќи му на моето стапало да направи нов чекор, а потоа повторно се врзуваат со него како жива пајажина. И знам дека токму тоа сум станала, една преварена макарона, стегната помеѓу две други макарони и лонецот. Само што двете макарони можат да се одлепат од мене, додека јас ќе останам заглавена на внатрешноста од лонецот со другите макарони. Никој не може да ме одлепи сега, зашто ако ме сожвака ќе ме нема.
Но секогаш има боја, нели? Сос, да го дополни ова безвкусно јадење, да им даде текстура и боја на кратките косо пресечени цевки. Имав потреба од црвено, најтоплата боја во кујната, но конзервата со домати ќе ми биде неопходна за еден посебен специјалитет што го чувам за тебе. Морав да направам бешамел. Текстура и боја во бела смеса. Класично зготвен, не со вештачкиот вкус на „Хопла“. Со кромитче и сланина. Сланината прво и тоа со малку масло. Тивко додека малите парчиња не се стопат во ситни. Нивната маст е таа што ќе го даде доминантниот вкус. Пред да поруменат целосно, кромид. Брашно. Вода. Млеко. Мешав, чекајќи течноста да ја постигне саканата текстура.
Ах… Мила, мислам дека мојата текстура ја нема. Мојот сос одамна испари.
Мислам дека и тие го чувствуваат тоа, моиве, само што не сакаат да си признаат. Не верувам дека не забележуваат како нијансите на моето постоење стануваат постепено проѕирни… безбојни. Мислев дека тоа што ќе сме заедно ќе ми помогне да ја вратам назад текстурата на моето суштествување. Се надевав дека во услови кога не постои ништо друго освен овај лонец ќе ни е полесно да зборуваме, да се сакаме, да бидеме едно… Нас ни е непријатно и да молчиме. Го гледам тоа секој ден за време на ручек. Денес, повторно ме избегна со погледот. Очите му беа во столот до мене. Чкртна со забите и не рече ништо. Непријатно ни е да молчиме… непријатно ни е да зборуваме… Јас го знам тоа, а ете и јас се препуштам на тишината.
Можеби не сум само јас таа што е станата пивтиеста, лигава макарона. Сите сме во истиот лонец, нели?
Јајца
Утрово, додека мојон беше во тоалет, син ми ме замоли да разговарам со него, да го вразумам или барем да дознам каде се клучевите. Му реков дека ќе се обидам. Кога-тогаш некој од нас ќе мора да излезе. Додека чекав да излезе ѕирнав кои продукти се останати в кујна. Го пречекав подготвена со аргументи. Тој го имаше најважниот.
Ми потенцира дека јас со моите бели дробови сум влегувала во многу критична категорија, како да не сум свесна за свиркањето од моите гради што го чувствувам секој момент. Му реков дека не може да ме заштитува вечно, вирусот сигурно ќе потрае, а мене ми требаат продукти за да готвам. Стана и замина во кујната. Не очекував. Се врати со ментален попис, според кој имаме доволна за уште една недела, брашно за леб, макарони ако снема, јајца, млеко, замрзнато месо, колбаси, замрзнат зеленчук, па дури и овошје, уште тегли и конзерви. Ме праша што е тоа толку итно што го немаме, а ми треба. Не бев подготвена за ова и му одговорив дека сакам да зготвам пинџур за со колбасите, а немам модар патлиџан. Имаш јајца, ми рече. Кратко, едноставно и отсечно. Јајца. Без простор за дебата.
Јајца.
*
Се обидував да ги готвам домашните колбаси со праз колку што е можно подолго. Но, колку пати можеш да ги свртиш пред да ги препечеш? Размислував да направам пире. Имав доволно компир. Така ќе требаше да направам и некој сос. Се обидов да го разубедам пред да влезам во кујната. Јајца. Мораше син ми да довикне што мирисало на загорено за да престанам да ги малтретирам колбасите.
Јајца. Осум. Со крем лушпа. Тенка. Лесно кршлива. А, јас стоев и чекав… не знам што. Да го смирам дишењето можеби? Пареата од маслото бегаше кон аспираторот. Зедов едно јајце во рацете. Го држев, така, нежно, внимателно. Интензивен мирис ми го одвлече вниманието кон тавата. Маслото. Морав да го ставам. Воздивнав. Замижав додека го потчукнав на работ од работната маса. Го слушнав пукањето на лушпата. Ја донесов раката над тавчето. Воздивнав. Знаев дека можам, едноставно е нели? Ја делиш лушпата и колку и да е мал отворот внатрешноста ќе избега. Палците повлекоа на спротивни страни и јајцето плесна во тавчето. Проѕирна смеса со огромна жолта точка почна да лизга по маслото. И наеднаш лизгаше нагоре… нагоре по мазната стаклена површина. Бавно. Лизгаше нагоре додека…
Почувствував гадење. Викнав по син ми низ покриена уста. Се упатив надвор од кујната. Тој веќе беше пред вратата. Му покажав кон шпоретот и продолжив што подалеку од… Не стасав ни до дневната ни до тоалетот. Едноставно се залепив за ѕидот. Помислив на макароните.
Уште си мислам на макароните.
Фрижидерот
Фрижидерот е почнат да се празни, но имаме доволно. Се фатив утрово како зјапам во неговата внатрешност. Смешно, пополн е од вообичаено, а сепак ми изгледаше празен. Ја скрив конзервата со „pomodori pelati“ зад другите. Не сакам некој да ја отвори пред триесетти. Не е како да чепка некој внатре, но сепак… што знаеш што ќе им се пријаде за вечера или појадок, додека не внимавам. Тоа ме потсети да го проверам свежиот зеленчук. Главица кромид и пиперки. Ми требаат и двете за задутре, за сосот. Нив немам кај да ги скријам. Од свеж зеленчук имаме уште два домати, моркови и главица и пол лук. И лукче и ќе ми треба малку. Меленото месо не го проверив, останатите сигурно нема да го отворат замрзнувачот.
Ќе издржам некако до задутре. Само два дена се нели?
Тишината ме убива. Нашата, не туѓата. Телевизорот не знае дека е тивко и си зборува. Дури и син ни беше со нас во дневната. И тој зеде учество во нашиот молк. Барем да ги коментираа новостите, прес-конференцијата, глупоста на политичарите… Зошто не се расправаа? Зошто јас не реков нешто? Само го гледав. Чекав тој да ми каже… нешто… зашто знам дека има нешто што секој заеднички оброк го голта заедно со секој залак и го остава да се разложи во жолчната киселина, но никако да излезе. Се плашам да го прашам. Не можев повеќе. Заминав в кујна.
Го отворив фрижидерот. Светлото создаваше интересни сенки. Конзерва, над конзерва, над тегла… Како луѓето во зградава. Секој во својата конзерва, тежи на другата. Ѕидовите се цврсти. Се прашувам дали туната може да ги слушне срдините кога си зборуваат, како ние што ги слушаме соседите. А тие, дали ја слушаат нашата тишина?
Целото тело ми се згрчи, а студот ме притисна на черепот потсетувајќи ме дека е редно да ја затворам вратата. Застанав пред малата горна врата од фрижидерот. Знаев што има внатре, а кога отворив сепак се разочарав. Можеби очекував да видам некое скриено кралство, цивилизација од мали поларни суштества кои живеат среќно со она што боговите -домаќини им го оставиле да го чуваат.
Подот од трпезаријата крцна. Го почувствував како стои на прагот од кујната и ме гледа. Јас го гледав замрзнатото кралство. Стоевме. Мојот свет ладен, неговиот тивок. Го слушав како диши, длабоко, усилено бавно. Знам дека се трудеше да го прекрие звукот додека го испушташе здивот испрекинато. Долго. Не му дозволив на телото да ја испушти топлината. Сакав да му го слушнам биењето на срцето. Ги слушнав неговите чекори како се оддалечуваат. Моето кралство се стопи.
Лосос. Со портокал. Уште да имавме портокали. Ги исцедивме пред некој ден. Ни требаат многу витамини за да го зајакнеме имунитетот, но очигледно не доволно за мојон да ја отклучи кутијава и да донесе. Можам да претпоставам што би ми рекол ако му кажам дека ни требаат портокали –имаш шумливи таблети и тоа мултивитамини, не само С.
Чорба, со лосос. И замрзнат зеленчук. Го ставив лососот да се вари. Наслушнував, очекувајќи, не надевајќи се дека ќе слушнам пак чекори. Го извадив и исчистив лососот. Оваа изолација требаше да нè зближи, да разговараме повеќе, да се вдишуваме повеќе, да… Ја ставив замрзнатата комбинација од брокула, морков, карфиол. Зошто не ме прегрнува? Толку ли сум му станата одбивна, или го плаши чувството под дланките кога ќе ги постави рацете на моите гради? Немам магданос. Ми треба магданос. Или сè го потсетува на тоа…
Го зедов лукот и почнав да го толчам. Три чешниња, малку масло и започнувам со притискање. Потоа чукам. Клетките пукаат, аромата се шири. Уште малку масло. Капка по капка, за да биде хомогено. Уште две лучиња. Притискам нежно, па силно, па толчам. Малку масло. Толчам. Уште малку. Арома на лук. Се шири. Смесата станува бела. Аромата навлегува во моите пори. Ја истиснува мојата миризба како пареа. Клетка по клетка го лечи моето тело од мене.
Чорбата беше сервирана. Погледна до мене, во мене, ја остави лажицата во порцијата и замина во дневната да јаде.
Пиперки
Ги нема. Ги нема! Пиперките! Некој ги изел. Можеби двајцата. Дали е можно да се толку заборавени? Не знаат дека утре е триесетти? Заборавија? Знаат дека секоја година го готвам истото, „грчко ќофте“. Како ќе направам сега сос без пиперки?
Мила, извини што тебе ти се истурам, но морам за да можам да разговарам нормално со нив. Посебно со мојон, сега ќе мора некој да излези надвор!
*
Двајцата си јаделе пиперки со сирење. И лутото го имаа изедено. Да сум правела сос без пиперка. Како?! Што ќе го замени вкусот од пектинот? Пипер да сум фрлела, исто било. Него да го фрлам од тераса, исто е? Не попушта! Не сака да оди, ни син ми не го пушта! Не сфаќаат дека јадењето утре мора да биде совршено? Било кој друг ден би заменила состојка, но утре НЕ. Мора да отклучи, ако не ќе се фрлам од. Доаѓа. Солзите да ги избришам.
Грчко ќофте
Мила, извини што ни ти пишав повторно вчера и те оставив да се грижиш. Добро сум и имам многу да ти кажам. Викавме. Плачевме. Разговаравме. Се држевме во прегратки. Сфатив многу нешта. Миличке моја… Мими… дозволи ми и тебе да ти кажам кога заврши, или можеби започна сè. Беше се забавено.
Летам. Не знам каде и зошто. Овален кремав објект поминува пред мене. Јајце. Две. Се движат толку полека што ме хипнотизираат. Удираат на некоја накосена стаклена површина. Звукот од ударот на првото јајце е остар и одекнува во моето уво. Лушпата крцка. Не го слушам ударот од второто јајце. Маѓепсана сум од пукнатините кои како некој да ги црта со молив се рашируваат по површината. Сфаќам дека згрешив, лушпата не крцка, гребе. Тогаш проѕирната вискозна смеса го допира стаклото. Лушпата заминува полека далеку. Смесата почнува да се шири. Наеднаш гледам нешто тркалезно и жолто сосем малку како потонува во проѕирноста, за потоа да биде повлечено на горе. Уште едно асиметрично око се точка по првото. Помислувам дека им фали уште парче сланина над нив за да изгледаат како тажно лице. Влакната кои ги забележувам во подалечното јајце од мене се долги. Светли. Не се мои. Врвовите потонуваат во белката и го следат движењето на јајцата. Препознавам дека влакната се дел од коса. Твојата.
Ударот е прв. Кршење на стакло. Брашнасто бела пајажина почнува да се движи на кај мене. Конец, ситно, ситно, конец, покрупно, конец… Нешто влажно завршува на мојата веѓа. Потоа чувствувам поситна топла капка на образот. Црвена боја се шири на пајажината. За момент помислувам колку е убаво претопувањето на црвената боја во розова додека ги брка конците од пајажината. Повторно коса бавно влегува во кадарот, за потоа побрзо да се повлече на страна. Тогаш го видов твоето лице, Мила. Во себе се насмевнав. Добро е помислив. Ме гледаш. Топлината од твоите златно-зелени очи почна да ме топи. Каде ќе патуваме наредно, ќерко, помислив. Кој светски вкус ќе го истражуваме следно? И тогаш ја препознав лепливата црвена течност. Се понадевав дека не е моја. Златното жолтило од твоите очи полека се губи во зелената боја. Си ја прегризувам устата и сакам да го вратам назад тоа што го посакав. Сива кафена нијанса ја проголтува зелената, за потоа да останат само облаци пред невреме. Врати го сонцето! За кратко во очите исчезнува и последната ронка боја. Ладни се. Безбојни. Далечни.
Те сакам. Секогаш ќе те сакам.
Мислев дека мене ми е најтешко затоа што ова беше сликата што ја чував длабоко во себе. Заборавив на татко ти. Никогаш не помислив како му било, како му е него. Тој нè виде и двете. Тој мислел дека нè изгубил и двете засекогаш. Ја видел колата од спротивната насока како поминува преку мојата нога. Го видел твоето тело како ја префрлува колата која нè удри и како завршува… А јас секој ручек го измачував…
Денес ти е роденден. Среќен дваесет и трети роденден ќеркичке. Сакам да знаеш дека јас продолжувам да готвам, но од утре само за тројца. Збогум Мила.
