ДОМ
Тоа правиме цело време, се пакуваме и распакуваме
од некого, од некаде
Го пакуваме стравот најздола во куферот
заедно со несесерите полни со рекламни шампончиња и лосиони
Апчињата, полначот за мобилниот
ги сместуваме во џебовите и ќошињата
Испегланите кошули ги ставаме одозгора
со нежноста на вдовицата која положува цвеќе
над лицето на својот сакан
Ремените ги оптегнуваме по должината
за да ѝ направиме повеќе простор на празнината
Ги спаруваме расфрланите зборови меѓу нас
небаре чорапи – црниот со црниот, црвениот со црвениот
некој секогаш останува сам
Еднаш слушнав приказна за една птица
што никаде не направила гнездо
и така целиот свет ѝ станал дом
Николина Андова Шопова
Чашите од вино и шолјите за кафе останале неизмиени
откако утрото ме испрати до автобуската станица за Белград.
По неколку дена, се вратив во празниот стан,
а креветот сѐ уште стои разместен
и ги носи отпечатоците на телата
што цела ноќ се прегрнувале.
Јас, познатиот средувач на неред,
ништо не поместив час и половина.
Стоев така простум и не дишев,
Белград се беше претворил во Црнград.
Се прашував чија смрт е потешка,
на оние што заминуваат или на оние што остануваат.
Биљана Стојановска
ТИШИНАТА ОД ДРУГИ МЕСТА ДОАЃА
Кога навечер ќе го чујам гласот на мојата мртва мајка,
повикувам елени во својата соба —
оние кои ги разбираат сите јазици на стравот
без да прозборат.
Ќе ги поканам во дворот на тивките промени
и ќе ги прашам за гревта на неродените,
за далечината помеѓу крвта
на двајца непријатели по војната.
Ќе ги замолам да ја закатанчат
тишината — тајната на отворените очи.
Никола Маџиров
Градот е тивок,
како сите одеднаш да замолкнале
кришом лупејќи мандарини,
додека во мислите му се додворуваат на небото
Ќе падне снег, ме вртат рамењата!
Вели продавачката на цвеќиња
И меѓу две бегонии, еден букет камилица
се претвори во врачарка
Градот е тивок, гласни му се ѕидовите
Вивнати огнови со мерка
Ќе го стопат снегот, зима нема да видиме, а и од студ се плашиме,
Градот е храм
Ние никако да се замонашиме.
Ана Голејшка Џикова
Конечно:
Се селам!
Скршените чунки од врвот на ридот
ги довлечкав до своето дно
безпричинска, конечно
можам да се сронам и распрснам
низ сестрана непоимливост
да се фрлам во морето, да се сторам бран,
да ги врзам едни со други сите краеви
и да станат почеток.
Конечно:
Се селам од тука! И
можеби ќе те пронајдам пак,
попатно, патувајќи без куфер,
без праг и без јас, без јад и без нас,
само со една груба мисла:
Колку е убаво да се исчезнува
Филипа Сара Попова
МАЈКОВИНА
сето она што се пренесува по женска линија
со генерации
црно-бели фотографии
рецепти, зачини
тајни начини
златен накит,
црвени јамболлии
и драмболлии
боја на очи и тен
животен зен
животна радост и век
семејна историја
емотивна траекторија
ранливост и моќ
етика и генетика.
Снежана Стојчевска
ѕидовите од вреќи песок не се сиви
во сенката под сонцето сини се
што чуваме
од што се вардиме
што браниме
нашите сенки се исти
нашите ѕидови не се
нашите сенки од нас прават објект
сопоставен под светлината на денот и/или ноќта
светлината има бела сина или жолта боја
сенките се разнобојни
нивната боја
е нашата вистина
нашите вистини се многу
нашите ѕидови
уште повеќе
Јулијана Величковска
СЕВДАХ
чекам да бидеш сама за да ти пишам.
чекам да тргнеш на пат. те мислам. знам
– ти мене не. за тоа човек треба да биде сам.
душава ми е една голема пијандура заспана врз
карирани чаршафи. ми се умира понекогаш.
ама така, на два-три дена, колку да одморам.
инаку не. да не бидеме патетични.
некоја копнежлива радост ме обзема. некои
ја викаат тага. некои мерак. некои севдах.
како снег што копнее. полека и незабележливо.
сѐ додека не се претвори во кокиче.
Ѓоко Здравески
Имам 9 години,
првпат ја слушам
приказната за еленот.
Пред мене се отвора врата,
оттаму го гледам момчето
кое исцрпено од жед
се напива од водата
во стапалката на еленот,
и станува еленот,
станува дел од длабоката,
темна, германска шума,
останува таму, чекајќи
некој да ја одмолчи
неговата маѓепсаност,
а таму нема никој.
Детството е затворено зад врата,
детството е момчето засекогаш
заробено во телото на елен
кое повеќе никого не чека.
Сите растат
и го забораваат
патот до таа врата.
Д. А. Лори
ОГНОТ Е МОЕТО НАСЛЕДСТВО
се лизгам низ моето грло
врз подјаден мраз
голтам височини
и ми го разоруваат ткивото
но немаат вкус туку печат
месо на суво
на јадица заглавена
вдишувам воздух што не е мој
а и не го ни сакам
вкочанети глаголи од ждрело плукам
заплеткана час во трња час во тиња
и ги враќам потем лузните од мојот грб
не прифаќам ништо
никој не сум
и не сум ништо
и никако не сум
поврзана тука со овој јанган
иако бремена со напалм
ги горам сопствените траги
и си ги лижам раните:
за да излезам од сопствениот бедем
Наташа Сарџовска
АВИВА КОНЦЕПТ ЗА БОГ
според филмот „Авива“ во режија на Боаз Јакин
Знам дека си сечиј и ничиј
низ едно си мноштвен
ти триличностен во мене едноличностен,
а таа двојна, јас со неа ‒ четворка.
Знам дека си сечиј и нечиј
низ мноштво си едност
како можеш да се подаваш низ три лица,
а ние сме двајца – четворка?
И кого ќе љубиш кога една моја половина ќе се моли за тебе,
а другата ќе ја сака неа?
И кого ќе љубиш кога една нејзина половина ќе ме љуби мене,
а другата тебе?
Та, како да го живеам ваквиов концепт,
а сум монотеист?
Како да љубам двајца што едност се
изгледа подобро е да сум атеист.
Андреј Медиќ Лазаревски
