Во непознати ќошиња
Во непознати ќошиња, мојата соба е гола
Платно недопрено, без грижа.
Никогаш не го украсив,
никогаш не го направив светло,
Зашто знаев, длабоко во себе, ќе го фатам летот.
Огништето вика, но јас нема да се вратам.
Веќе не сум врзана, повеќе не копнеам.
Зошто домот не е ограничен на еден мал простор,
Тој е прегратка на човештвото, на секое место.
Никогаш не засадив семиња што ќе процветаат,
од страв да не овенат,
запечатени од пропаст.
Нема раце да откинеме плодови,
нема со кој да ги делам.
Љубовта нема граници, во секој агол живее.
Тивки солзи се збогуваат, радосен плач додека отекува.
Во заминувањето, престојува горчливо слатко сандаче.
Цена што ја плаќам за прегратката со плимата и осеката.
Што е домот?
Прашувам, додека талкам слободно.
Не ѕидови или покриви, туку што се крие во мене.
Куфер исполнет со спомени,
Но, сепак отворени за нови приказни
кои чекаат да се расплетат.
Така ќе талкам по Земјата,
номад во моето срце, собирајќи фрагменти,
световно уметничко дело.
Зашто домот се наоѓа во секоја душа што ја среќавам.
Во врските формирани, во чукањето на срцето на љубовта.
Ќе го носам моето минато,
со неговите радости и неговите кавги.
Но, оставам простор за нови приказни
во секој агол на оваа огромна сфера што се врти,
ќе најдам дом во другите,
и далечни и ближни.
Езерото било тука и пред нас
Езерото било тука и пред нас.
И некој друг му плачел.
И некој друг го милувал.
И некој друг го гушкал.
И некој друг го чувстувал.
Не сум саде јас немирна душа,
не си саде ти осамен
И некој друг во длабоч.ините
Бил сам, а смирен.
И некој друг на брегот
Бил тажен, а среќен.
Езероно било тука и пред нас.
Но, една тешка мисла не ме напушта.
Дали ќе биде тука и по нас?
Московските вреви
Московските вреви
мене ме разбудија.
Влажните ќибрити
надежта ја убија.
Значи, подолго ќе живеам..
Запалете ги бродовите
во моето пристаниште.
Ќе го продадам билетот
за неколку рубли.
Не се враќам дома.
Со него ми е толку интересно.
Со тебе, не баш…
Давам време.
Гледаш?
Горам.
Се збуна некој и ме запали.
Збогум.
Бродови во моето пристаниште,
ако не летнеме, ќе пливаме.
Ако не летнеме, ќе пливаме.
Стрелките се точно 2 часа.
Наназад.
Самурај
Јас сум девојка-самурај
Не ми пишувај, не се сеќавај.
Научив да се молам на Бог, кој не постои…
Јас сум остар меч,
ти си стаорец и неговиот кларинет.
И јас сум самурај кој научи да не слуша звуци,
да не треска автомобили,
да ги држи мажите подалеку од себе,
а, и жените,
за секој случај,
исто така, да се држат настрана…
Јас сум девојка научена да стои
на стакло, на јаглен, на врел асфалт.
Ако не сакате да прифатите, не прифаќајте.
Јас сум девојка-самурај во железен оклоп на тенки рамена.
Соблекувајќи ги секоја вечер
Се вклопувам на килим во бања со дијаметар помал од еден метар.
Јас сум занесена од силниот ветер
И јас, како воин, го учам својот воен занает
Научив да не верувам ниту в левите, ниту во десните,
подобро – на никому.
Научив да гледам во сонцето без да ги затворам очните капаци.
Јас сум девојка-орев,
тврдоглава како тврдата лушпа
но, штом пукне, се распаѓа право во рацете.
Додека стојам на прстите и тие се кинат низ потпетиците на душата.
Девојчето Самурај се соблекува, се мие под туш
И наутро таа одбива да војува,
го предава целиот метал на заложникот,
таа оди во кино и игра билијард.
И бодови во дупката.
Бодови за сета оваа самурајска етика.
Го губи својот рејтинг меѓу најсилните во светот
и станува едноставно среќна,
проклето, само среќна.
Како музика во деведесеттите години,
Како ветер над езерото,
како шолја за кафе,
како мирисот на свежо измиена кошула,
како чувство дека Октомври наскоро доаѓа.
Само среќно девојче.
Ти повеќе не си самурај.
