Ликот стоеше пред огледалото, долгите сенки на вечерта танцуваа по неговото лице како незабележливи мисли што се провлекуваа низ умот. Огледалото беше обично, обично како сите други, а сепак во него се криеше тишина која зборуваше со јазикот на времето и сеќавањето. Со секој здив, Ликот забележуваше дека одразот не е совршено негов – малку задоцнет, малку искривен, како да гледа некој друг, истовремено познат и непознат.
Првично, тоа било само чувство. Се прашуваше дали светот што го допира, што го гледа, навистина е реален, или само елузија на умот. Секој ден беше сличен на претходниот, но во огледалото, малите детали секогаш беа различни: сенка на ѕидот што се одвојуваше од реалноста, насмевка што не ја направил, шепот кој се губеше меѓу тишината. Во една од тие вечери, Ликот го допре огледалото. Студената површина беше непробојна, а сепак, кога ги спои прстите со својот одраз, светот зад стаклото се раздвижи. Тоа беше свет кој го познаваше, но сепак беше друг – секој миг тука се распарчуваше во безброј можности. Ликот виде себе како одбира различни патишта: едниот каде што останува дома, другиот каде што ја напушта познатата улица, трет кој се потпира на туѓ избор наместо на својот. Секој од овие животи беше целосно различен, а сепак со допир на истиот момент – Ликот. Почна да размислува за суштината на реалноста. Дали постои нешто едноставно, фиксно, нешто што не се менува? Дали животот што го живее е само огледало на изборите кои не ги направил? Секој пат кога ќе се огледаше, Ликот чувствуваше како времето се разлева, како минатото, сегашноста и иднината се преплетуваат во еден бесконечен спирал. На крајот, Ликот сфати нешто чудно: светот што го гледа во огледалото не е помалку реален од светот што го допира со раце. Огледалото е врата, но и предупредување – дека реалноста е повеќе од она што можеш да го видиш и допреш. Ликот почна да зборува со својот одраз, со мислите што се претвораа во слики, со патиштата кои никогаш не ги одбрал, и почувствува дека неговиот живот, како и сите други, е само една од безброј можности. И тогаш, во најмирниот момент, сфати: не е важно кој пат ќе се избере. Важно е свеста дека секој од тие патишта постои – и дека секој момент, секоја мисла и секое чувство, го обликуваат животот со истиот тежок, но прекрасен интензитет. Светот зад огледалото не е илузија. Тоа е огледало на нашата внатрешна вечност. Ликот се насмевна. Не ја допре површината, туку ја допре идејата. И, за првпат, почувствува мир. Ликот остана неподвижен, дозволувајќи тишината да го опфати како меко перо. Огледалото веќе не беше само предмет, туку просторот каде што се среќаваа сите негови верзии – оној што се плашеше, оној што сакаше, оној што изгуби и оној што се надеваше. Секоја од нив го гледаше со истите очи, но различни искри на искуство, и токму тоа го правеше универзумот во огледалото толку жив. Светлината од уличната ламба се проби низ ролетните, создавајќи мрежа од сенки што се спојуваа и разделуваа, како одраз на неговите мисли. Ликот сфати дека овие сенки не се случајни – тие беа приказните што ги носеше со себе, невидливи нишки кои го поврзуваа со секоја личност што некогаш ја сретнал, секој избор што некогаш го направил, секое „што ако“ што никогаш не го изговорил. Огледалото не беше само врата кон друг свет; тоа беше карта на неговата внатрешна територија, лабиринт кој никогаш не можеше целосно да се истражи, а сепак, токму тоа истражување го правеше жив. Набрзо, Ликот почна да разговара не само со својот одраз, туку и со светот зад него. Тој не зборуваше со зборови, туку со чувства и сеќавања, со сопствените сомнежи и радости. Секое чувство што го испушташе создаваше бранови кои се ширија низ стаклото, а одразот возвраќаше со неочекувана љубопитност. Беше како да зборува со сопствената душа, но една душа што ја виде однадвор, од перспектива која никогаш претходно не му била достапна. Потоа, ненадејно, Ликот почувствува како се ослободува од стегите на време и простор. Сите стравови и грижи се стопија во една чиста светлина што го опкружи. Не се работеше за бегство или за потрага по совршена реалност, туку за прифаќање – прифаќање на сите можни животи, на сите својства што ги носел со себе, и на тоа дека секој пат, без разлика колку различен, води кон истата суштина: свеста за сопственото постоење. Ликот седна пред огледалото, затвори очи и го почувствува моментот како песок што тече низ прстите. Не постоеше повеќе разделување помеѓу „јас“ и „одразот“, помеѓу сегашноста и иднината. Сè беше едно, бескрајно поле на можности, и тој беше истовремено посматрач и учесник, создавач и сведок. Кога ги отвори очите, светот зад огледалото се насмевна со него. Ликот го препозна тоа: насмевката не доаѓаше од одразот, туку од него самото. Со блага, но сигурна решителност, тој стана, го допре рамото на својот одраз, и сфати дека сè што е, и сè што некогаш ќе биде, веќе живее во него. Огледалото беше само потсетник дека реалноста не е ограничена со стакло, туку се протега во секој избор, секоја мисла и секое чувство што сме подготвени да го прифатиме. И во тој момент, Ликот го остави огледалото да стои само по себе. Не му беше потребно повеќе. Мирот што го почувствува беше длабок, тих, и бесконечен – мир што не се бараше надвор, туку се наоѓаше внатре, во срцето на сите можни животи што ги носеше во себе. А потоа, без брзање, се сврте кон светот надвор, знаејќи дека вистинската магија не беше во огледалото, туку во него самиот – во способноста да види, да прифати и да создаде свој свет, тука и сега. Ликот се врати пред огледалото следниот ден, но нешто веќе беше различно. Огледалото не беше само статична површина – сега делуваше како прозорец низ кој можеше да ги набљудува не само сегашните моменти, туку и сенките на минатото и замислените облини на иднината. Првиот контакт со минатото беше неочекуван. Огледалото го прикажа детството – моменти што тој ги паметеше, но со детали што никогаш не ги забележал. Мирисот на старата училница, звукот на гласот на наставникот, смеењето на пријателите – сè беше тука, но истовремено се чувствуваше како да е туѓо, како паметта да му ја враќаше туѓа душа наместо неговата. Ликот сфати дека минатото не е фиксно; тоа е бескраен простор на можности, на сите патишта што некогаш биле и што би можеле да бидат. Потоа, со бавни, внимателни движења на прстите, Ликот се обиде да „допре“ иднината. Огледалото се раздвижи – и пред него се појавија различни линии на животот: патишта каде што тој останува во својот град, патишта каде што го напушта, патишта каде што се отвораат нови љубови и нови загуби. Секоја од тие иднини беше живо чувство, не само слика. Тој можеше да ја чуе тишината што следуваше после секоја одлука, тежината на секоја жртва, радоста на секој успех. Ликот сфати дека времето не е линеарно. Тоа не е само часовник што се движи нанапред, ниту минатото што го држи затворено во спомените. Времето е како река што се дели на безброј потоци, кои се собираат и разделуваат, влијаат еден на друг, понекогаш исчезнуваат, понекогаш повторно се појавуваат. И секој човек, секој избор, секоја мисла го обликуваат текот на таа река. Во таа свест, Ликот почувствува како се отвора ново ниво на постоење. Не само што можеше да гледа можните животи, туку можеше и да ги почувствува – како тенки нишки на вибрации кои се врежуваат во неговата душа. Тој го разбра најдлабокото: сè што било, сè што е, и сè што ќе биде, е присутно во истиот момент, како што минатото, сегашноста и иднината се преплетуваат во вечна спирала.
И тогаш, наеднаш, Ликот почувствува дека може да „премине“ низ огледалото. Не физички, туку свесно – со мислата, со целото своје внимание, со прифаќањето на сите можни животи. И кога го стори тоа, светот околу него се промени: сенките станаа помали, светлината појасна, и тој за првпат почувствува дека е дел од нешто многу поголемо, нешто што не може да се опише со зборови – вечноста која живее во секој момент, и во секој избор.
