Игравме џамлии и не ми пречеше да се заплетувам // меѓу чекорите на шепкачите // небото неминовно ми беше ветено // и никој нема да узнае // за облакот кој заноќуваше врз мене!
Китановска-Ковачевска низ овие песни сонува на јаве, зборува низ тишината и за да дојде до светлина ја повикува темнината. Навидум неповрзани теми и термини се испеани заедно, именувани се нешта што не се случиле, се влегува во простор кој нема димензии.
СКОПЈЕ, ГОДИНА XIX, БРОЈ 177 – 178, СЕПТЕМВРИ – ОКТОМВРИ 2025
