ДВЕ ДИШЕЊА
Се враќа по долгата улица на угорнина, пијан, тетеравејќи се лево и десно, удирајќи со рамо по оградите и по туѓите врати. Браќата и сестрите не можат да ја поднесат таа срамна глетка, тоа валкање на нивната крв и на нивното месо по улицата, па набрзина влегуваат дома, ги затвораат вратите зад себе, да остане оваа срамота далеку од нив. Само најмалиот син, на кого сето тоа му е по малку забавно и интересно, заедно со соседите, го гледа сопнувањето од уличните камења на црнокосиот, инаку мошне убав млад човек. Жеништата од соседството даваат совети отстрана, а кришум се потсмевнуваат во себе: голема е радоста да се гледа како човек застанува по патот на секои десетина метри за да го отвори патентот и да се измоча.
Пијаниот татко доаѓа дома, легнува во постелата облечен, со чевли на нозете; заспива. Браќата и сестрите ѕиркаат низ процепот на подотворената врата, додека најмалиот син стои над него и го гледа.
Во тишината на собата ослушнува две дишења: своето и татковото.
МОНАХОТ
Камените предели во кои се родив, оние непрегледни пространства на ништото, на бесконечното чмаење, долго, предолго ме мачеа. Морав да побегнам оттаму. Јас знаев: нашите мозоци се премногу мали за да ја разберат сета оваа мешаница околу нас во која несреќата секогаш чекори до тебе како верен другар. Па и љубовта кон некое човечко суштество, големата љубов, која сите толку ја фалат, дури и таа, знаејќи на почетокот да ни го заслепи видот исто како нов купен мебел во нашиот дом, дури и таа, подоцна, кога очите ќе ни се привикнат на новоста, станува неподвижна, дрвена, слична на мебелот што сме го наредиле во собата.
Во тоа време, мојата младост, не наоѓајќи потпора во земните нешта, се сврте кон Бога. (Птица беше тоа, со сечени крилја, место не наоѓаше песната да ја напише, знак да остави.) Ги пречекував утрата на коленици, кажувајќи молитва, и знаев дека до мене – зад она што рацете го допираа, зад она што очите го гледаа – дреме вечноста. Небесните престоли, милосрдните пасишта.
Еден ден душата моја го соблече телото од себе и го остави на столот како валкана облека.
Така се разделивме.
АПОКАЛИПСА
Искачи се овде и ќе ти покажам што треба да стане потоа.
(Откровение 4, 1)
Непознати болести удрија по земјата, умирачката зачука на секоја врата, мртовците товарени на големи запрежни коли ги носеа далеку, во друга земја, каде што трупот оставен на сонце не гние, не мириса, а вечно се обновува, иако без можност за движење.
Невработеноста, исто така, стана толку голема што одамна престана да се брои и да се запишува. Предвреме остарени и побелени мажи, невработени, седеа по домовите свои, на подот, крснозе, дишејќи го својот очај наместо воздух. Пците по улиците, без никаква причина, се напаѓаа едни со други, се гризеа, си ги откинуваа главите. Матни и црвени огнови гореа насекаде во далечините. Се чинеше дека е дојден крајот, дека ништо не може да му ги врати на животот неговата смисла и облик, дека треба само што помалку да се чкрта со забите и да се пцуе судбината, како единствен начин да се премине на другата страна, мирно, незабележително, без болка.
* * *
Далеку од црнилата на светот, далеку од очите на љубопитните, кришум, тајно, со скриен пламен во дланките, во мала саксија одгледуваме нов непознат вид цвет. Од ден на ден го набљудуваме растот на цветот, единствената наша надеж за избавување.
