Tоа беа туѓи воздишки

Сета носталгија што ја носиме се собрала, се чини, во ќошевите од сите куќи на сите плажи.

Здрач

Летниот здрач
ме обви за половината
Овие пурпурни неба се
имуни на било какво
одбивање

Липи, ванила и бергамот –
лепливо слатко од капини
на прсти –
врела роса на вратот

***

Време е
да го прекинеме
овој разговор,
се плашам
од тоа што може
да го донесе

Понудив

Понудив
трескавични истрели
да го смират
трепетот
на денот

На југ блесна
и последното
Сонце

Ја наметнав
качулката и
се поклонив пред
нашиот Бог,
надевајќи се дека
омарнината ќе спадне

Tоа беа туѓи
воздишки,
тоа беа туѓи
насмевки,
тоа беше туѓа
убавина –

во миг
се засрами
пред тебе

Понудив
пакет истрели
да сигнализираат
кога
ќе се вратиш.

Море

Морето е слаткоречиво и силно,
и сите сме засегнати од
неговата убавина
На брегот стои една жена
во црвено и размислува
за смислата на животот
Над неа, небото си игра играчки
со гулабите: кој е поубав,
кој е посив?

Сета носталгија што ја носиме
се собрала, се чини, во ќошевите
од сите куќи на сите плажи,
наредени како слики во музеј
После првиот бакнеж
и воздухот е посвеж
и виното е поблаго
Не можам, а да не го
спомнам НЕГО.

Тагови од објавата
Напишано од
More from Ана Ивановска
Х.
Отпечатокот од црвениот кармин на цигарата му делуваше неверојатно заканувачки.
Повеќе
0 replies on “Tоа беа туѓи воздишки”