Рибарите открија остатоци од арапски брод
исчезнат во морињата кај Јава на своето враќање од Кина.
Чудно е да се мисли дека оваа загуба
што била пропаст е среќа за сите нас
убавината на тие парчиња од империјата Танг
пожарот пустошот од војната
природната катастрофа или бавната руина на времето
ја проголтале засекогаш.
Требало овој брод да пропадне
за денеска јас да ги видам.
Но што ако некој случајно се нурне во нашиот живот
со што тогаш ќе се врати од потопот кој нас нѐ чека?
*
Ги гледам моите чевли без стапала
и се прашувам дали постои враќањето.
Дали напуштањето не го отежнува патот?
Дали онаму кајшто одам се нарекува уште илузија,
потоп или само едно обично место?
Постојат рани што лечат други рани.
Постојат загуби што збогатуваат други загуби.
Ги гледам моите чевли без стапала и си велам
мојот живот не е ништо друго освен безредие и нејасност.
И оваа дупка што почнува да ми се зголемува
треба ли да ја избегнам или уште повеќе да ја докопам?
*
Небото е рамнодушно кон она што под него трепери
кон нашите денови што се згрутчуваат и се разводнуваат
нашите животи толку брзо застарени.
Како светот што го создаваме
предметите што ги измислуваме и кои се натрупуваат
врз нашите мали беди, нашите залудни големини
нашите гаранции против недостигот
сочувувањето на сеќавањата, врежувањето на зборовите
она што мислиме дека сме го освоиле против времето
она што мислиме дека сме го излечиле од напуштањето
она што мислиме дека е непогрешливо
своеглавост на ветрот или на огнот
и сето она што за нас има цена
ќе биде одвеано
дури и нашата ништожност.
Препев: Наташа Сарџоска
