Не можев да верувам, навистина не можев! Дванаесет часот и четириесет и три минути на есенско зашеметено попладне, 2006-тата. Но… Како времето да се вратило наназад, како годините сами да се проголтале.
Го гледав во далечината на кривулестиот мост како малечка ѕвездичка со истиот тој сјај кој и отсекогаш го имаше, како метеор кој нишани кон моето скаменето тело. Во миг помал од секунда се стопив, чекорот ми се зари во стогодишната калдрма. Брзо, толку брзо со поглед на вчудовиденост, го довлечкав блиску, поблиску до мене. И кога го почувствував неговиот здив на мојата коса, затреперив, телото ми се собра. Ми замре гласот пред неговата широко отворена уста: „Мила…“, промрморе во залет кон слатко волшебна гушка во предградието на мојот розов џемпер. Просто без верба и огромна желба да поверувам, му тргнав куп од неговата дури безбојна коса, за едноставната сложеност: „Дали е тука“.
Во тој момент на моќ и долга приказна на чуда, се бараше уште нежност од мојот џемпер, уште верба од неговата коса. Погледите се трудеа да ги задржат очите нормално отворени, волшебно сините стакленца. Немаше сила да се реагира со разумот над телото, немаше збор да се опише огромната моќ и немоќ, важноста на љубовта и неважноста на се друго во таа секунда на тивка исповед. Нè обвитка неминовната мрежа на емпатијата – Тој и Јас во едно!
Кога почна да ги спушта нежностите на неговите прсти долж мојата рака, а јас со лажна срамежливост и отсечно брзо спуштајќи го погледот под мостот во разулавените води на Вардар и исто толку брзо враќајќи го назад кон неговиот; без размислување ми се испушти: „Зошто те немаше?“ Ја ведна главата со чувство на вина, силно стегајќи ми ги рацете. Со мисла дека згрешив и неочекувајќи заслужен одговор, се оддалечив на милиметар и со неможност за повеќе, ме пресече: „Тука сум мила, но слепа си при очи“. Почувствував бол од нож во грло, но го проголтав него и зборовите кои сакав, а доцна е да се кажат. А вистината е таа што боли да се слушне. Ја криеш толку добро и пак секој ти ја гледа.
„Не гледај ме сега“, продолжи да копа. Престанав да гледам, замижав и… солзи! Со воздишка на тага и неописливо уште, ми рече: „Немој пак, мила, ќе почнам да мислам дека сиот живот си го поминала мижејќи“.
Се оттргна од мене со сета можна сила, не сакајќи го тоа. „Но чекај“, се обидов да го вратам, но како низ ветер ме уби тогаш: „Збогум мила“.
Просто ме уби оддалечувајќи го тупотот на своите чевли. Го гледав како осамена силуета, мал, па помал поради оддалеченоста. Но ми се чинеше дека можев да ја подадам раката, да го зафатам и да го повлечам кон себе, како што отсекогаш тоа го посакував. Но тежок превез од ситен дожд ме разбуди. Погледнав нагоре, небото беше со неодредено сива боја прошарено со соголени гранки. Марамата ми се виореше низ ветрот. Некаде на крајот од кривулестиот мост, намирисав изгорени стапчиња темјан. Тргнав да го следам, но почувствував остра, ненадејна болка во градите, како нешто со забите и канџите да се обидува насила да излезе од мене. И сфатив: „Ако отидеш доволно далеку, можеби ќе успееш да побегнеш и од самиот себе!“
И тогаш не можев да верувам, навистина не можев! Беше дванаесет часот и четириесет и шест минути во дождливо есенско попладне…
Марија П. Конеска (1987, Битола), аполвент по психологија на Филозофскиот факултет во Скопје. Сè уште неафирмирана во јавноста поетеса и авторка на шест дела (поезија, проза, психолошко-научни написи) за реалните животни случувања, испреплетеноста помеѓу емоциите и умот; воедно пишува и статии, колумни и слични текстови.
