Рецензија

Поетска музејска поставка на сеќавањата

од

Поетскиот музеј на Димоски, кој е вечен дом на личниот, интимен заборав, е богатство на мигновеноста, на времето минато, сегашно и идно, на времето кое постои и не постои, на љубовта во најесенцијалната суштественост во која се родени, се раѓаат и ќе се родат безброј микрокосмоси од кои е составен човекот.

Огне – детето што ме гушка

од

Самото растење на Огне се случува низ девет приказни (како низ оние шест од претходниот роман) кои истовремено може да се читаат и како роман зашто сите нив ги врзува еден лик и тој манир Наумовска како да го позајмила од Оливера Николова и нејзината култна книга „Зоки – Поки“.

Лирскиот пат непресушен

од

(кон стихозбирката Жените и буквите од Ерол Туфан)
Туфан ги поставува темелите на зборот упатен кон својата муза – жената, со што ја најавува насоката на својата поетика во стихозбирката.

За светот на сонливото како граничен простор помеѓу будното и заспаното

од

Од светлината на месечината која пополека се буди, почнуваат да се запалуваат повеќе светла во различни детски соби во различни делови на земјината топка.

Успешно дебитирање во просторот на сонливото

од

Денес, од исклучителна важност е делото за деца од предучилишна и раноулишна возраст да има не само соодветен / добар текст кој ќе соодветствува на темпераментот и пристапот кон светот на денешното дете, туку да има целосен концепт – со илутрации, соодветен фонт, одмереност во обемот на текстот.

Каде престанува вистинскиот, а каде започнува замислениот град во „Книжевната мапа на Скопје“

од

Моменти врзани со нашето Скопје ми прават искрени возбуди или поетски кажано ми носат „пеперутки во стомакот“. Со иста возбуда е и овој денешен…