Рецензија

За „Магнетен Рид“ од Река Ман-Вархеѓи

од

На факултетот ќе успее да влезе во кругот на избраните, за потоа наивно да заклучи дека е успешна, откако како најдобра студентка ќе се впушти во врска со еден од најомилените професори, а на крајот како губитник ќе се врати онаму од каде што избегала – во социјалните станови каде што израснала.

Кон „Сараевско марлборо“ од Миљенко Јерговиќ

од

Фиќото кое се превртува во првиот расказ значи дека наскоро ќе се преврти целиот свет, во него има четворица момци (може да ги означиме како страните на светот: исток, запад, север и југ). Превртувањето на фиќото е превртување на светот и за тоа е виновна војната.

Кон „Молох 2 – Надградено и проширено“ од Исток Улчар

од

Но да забележиме дека друга значајна карактеристика на колкецијата е и разновидноста на песните, каде што и покрај доминантниот стил, можеме да најдеме и песни во сосем различни форми, кои варираат по должина, структура и содржина, при што се јавуваат и „апстрактни“ метаформи во вториот дел.

Кон „Физика на тагата“ од Георги Господинов

од

Авторот во еден миг станува тоа што цел живот и бил – купувач на приказни, купувач на таги: „Да го имам детството на сите, од кои купував, да ги поседувам жените и нивната тага. Да ги собирам во кутијата на Ное, во оној подрум.“ или „Писателите никогаш не се невини. Крадливи се како страчки.“

Кон „Часовничарот“ од Михаела Гашпар

од

Часовничарството е прецизен занает. Занает на ситни федери и запченици, шрафчиња што се држат на јазик или се пренесуваат на врв на прстите. Ситен, мал како механизмот на часовниците што ги поправа, е и животот на часовничарот.

Кон „Spectator“ од Жарко Кујунџиски

од

Кујунџиски успева да напише дело што гo предвестува верижниот пренос на спроводливост, нешто досега невидено и физички недокажано, барем на македонската литературна сцена. Верижниот пренос е сличен на далeковод и електричен столб, ја трансформира енергијата и ја разложува, насочувајќи ја исправно до клучното место.

Кон „Пасија по Г.Х.“ од Кларис Лиспектор

од

Лесно можам да го избегнам конзистентниот хаос на другите луѓе, но како да побегнам од сопствениот? (Пре)испитувањето и (пре)осмислувањето на светот во/н себе бара втурнување до најдлабокото себство и трагање по амбисот каде лежи вистината како врховен принцип.

Приказната за Поликсена – приказна за секое дете кое сака да биде добро, ама не знае како

од

Имено како и во самиот Пинокио (куклата со сите човечки мани), па и кај непослушниот син Силјан, така и во Поликсена откриваме особини својствени за секое дете кое сака да биде добро, ама не знае како, кое како кревко и недоследно суштество дозволува да го привлечат забранетите нешта, кое се лути кога е скарано и се радува кога е пофалено, кое е љубопитно но и тврдоглаво во некои свои замисли и намери.

Тркалезни форми

од

Доста познато е делото „Витрувијанскиот човек“ на Да Винчи каде што тој го става човековото тело во рамката на кругот и квадратот. Петре М. Андреевски, пак, во песната „Тркалезни форми“ го прави истото слевање на универзумот во една единствена форма, а тоа е тркалото, тркалезниот облик.

Кон „Гитара од палисандер“ од Кристина Гавран

од

Приказната е врамена од метафоричкиот лик на една жена, носител на животоносно семе – ‘ртење во живо дрво, кое ја продолжува својата мисија и брза кон типична бајка со среќен крај. Играта ја водат неколку архетипски женски фигури, поврзани со музичката уметност и нејзиниот изведувачки инструмент – гитарата.