Рецензија

Кујунџиски успева да напише дело што гo предвестува верижниот пренос на спроводливост, нешто досега невидено и физички недокажано, барем на македонската литературна сцена. Верижниот пренос е сличен на далeковод и електричен столб, ја трансформира енергијата и ја разложува, насочувајќи ја исправно до клучното место.

Имено како и во самиот Пинокио (куклата со сите човечки мани), па и кај непослушниот син Силјан, така и во Поликсена откриваме особини својствени за секое дете кое сака да биде добро, ама не знае како, кое како кревко и недоследно суштество дозволува да го привлечат забранетите нешта, кое се лути кога е скарано и се радува кога е пофалено, кое е љубопитно но и тврдоглаво во некои свои замисли и намери.

Приказната е врамена од метафоричкиот лик на една жена, носител на животоносно семе – ‘ртење во живо дрво, кое ја продолжува својата мисија и брза кон типична бајка со среќен крај. Играта ја водат неколку архетипски женски фигури, поврзани со музичката уметност и нејзиниот изведувачки инструмент – гитарата.

Вистинската причина зошто жените сакаат ќерки, лежи во фактот дека синовите не ги слушаат приказните на своите мајки и заради тоа тие и не можат да бидат прераскажани.

Лу Саломе сакала и успеала да пишува за својот живот од позиција на слободна жена. Таа е совршено надарена за туѓите творештва, а сопственото го користи како медикамент при одредена емоционална состојба. Саломе не е редок автор, ами е ретка жена: пишува за да се лекува себеси.