Треба да се јаде светот на залаци
Треба да се јаде светот на залаци
Треба да ги покажеш забите, да ги исполираш,
да ги забодеш силно и гневно.
Треба да се јаде животот на залаци;
со суви, силни загризи
од чиста и сјајна коска.
Со касаи на изгладнето срце.
Треба да се брани светот на залаци.
Треба да се танцува низ цимолење од мечеви;
од мечеви на гради без штит.
Треба да се живее во постојана претпазливост,
да се брани животот тело в тело,
да се брани животот лице в лице.
Треба да се открива животот на залаци.
Треба да се откопуваат ѕвезди од песокта,
треба да се цртаат линии виножито со прстите
напукнати од рутината, работата и здодевноста.
Треба да се растера маглата од главите
со врисоци од молк и свест.
Треба да се нурнува во светот на залаци.
Треба да се измолкнеш звучно од сенките
со молња од идеи и зборови.
Треба да се измолкнеш звучно,
со топот на дела и страсти,
со тупаници од кикоти.
Треба да се напаѓа животот на залаци.
да се чекори низ неизвесен полумрак,
да се чекори пред моќта и пираните.
Да не им се отстапи терен на теророт и неукоста никогаш.
Да се крене киселиот поглед кон утрешнината.
Треба да се милува животот на залаци;
да им се зграби украденото време од секој работен ден,
да се поделат прегратки меѓу даноците и платите,
да се подари нежност и да се возврати каменувањето.
Треба да се јаде светот на залаци.
Треба да се јаде светот на залаци.
Какво возвишување е возможно
во општество управувано
од механички скали?
ЕКОНОМИСТ
Еден економист не знае што да прави со виножитото,
не го разбира мавтањето на пчелата,
зошто црцорат скандалозно морските галеби,
што чува леглото во своето дувло.
Се вознемирува пред полжав што,
врз ливче натопено со роса,
безгрижно се протегнува.
Пред искричавиот жубор на реката,
пред помрачување посипано со ѕвезди,
пред твојата насмевка или отворена дланка,
ја тресе збунето главата.
Еден економист не го слуша споменот
ниту го забележува чукањето на дамарите.
Не знае да ја бара со допир во тишина убавината
во целото треперење среќно закачено
на светлината, на ветрот, на радоста.
Еден економист сè уште бара во занес
со која валута да го купи животот.
„Гладен сум“
велеше детето, одвај пропелтечено,
и го преливаа со бебешка храна, со кашички.
„Гладен сум“
велеше, со своите млечни заби,
и му сервираа леќи, круши, милк-шејкови.
„Гладен сум“
велеше адолесцентот, нервозен,
и му вареа оризи и лигни.
„Гладен сум“
велеше младичот, снажен,
и му готвеа риби и меса.
„Гладен сум“
велеше возрасниот, директен,
и го заситуваа со овошја и манџи.
„Гладен сум“
велеше таткото, строг,
и печеа јагниња и прасиња.
„Гладен сум“
велеше дедото, рамнодушен,
и му нудеа грав, јагоди, домати.
„Гладен сум“
рече старецот, во својата смртна постела,
и никогаш никој,
не можеше
да го прегрне.
ТРКАТА (ХАЛУЦИНАЦИЈА)
Човекот го прескокнува ѕидот
и трча.
Трча со трага од мед на чевлите.
Трча додека корки леб заглушуваат
врз неговата коса, која е отворен кафез за птици.
Една буба го прелетува бетонот
и брмчат кладенци од нејзините траги.
Човекот преминува тесни виулици
подзатворајќи си ги како пергамент вратите.
Трча и трча додека испаруваат
проѕирните стакла од тротоарите.
Росата го намирисува цементот
кој се топи под театарот на сенките.
Му напредуваат нозете, му се губи опашката
меѓу папратите што никнуваат
збирајќи ги слоговите што паѓаат, дожд,
палети од бои, бледила од јагоди
подзаспани на кривини од бршлен.
Пустина му се гуши на стапалата
се дипли потчинета на неговата трка.
Прскаат пеликани. Се рони
листежот од бакар, челик и цигла
од џунглата што одзади се чисти.
Трча, трча.
Човекот се залепува врз жичена ограда.
Човекот се залепува врз излог.
Човекот се залепува врз банкарска експозитура.
Паѓа.
Веќе не трча.
Ти ја должам секоја капка од мојата крв,
секоја инспирација што ми ја набабрува слабината.
Секоја клетка од обновена ткаенина
е изртена од топлината на твојата љубов
и твојата несоница, од твојата трпеливост.
Го разгласувам чудото на твојата светлина на секој чекор.
Му мириса здивот на гнев,
на утро, на тетрапак со сок во прав.
Мириса на користена хартија за печатење,
на дигалка, на електронска лична карта
здивот, на увезен тутун,
на пластична ќеса, роковник и компјутер.
Скапани му се непцата, крвта.
оттаму смрдеата, гнасниот мирис
на неговото грло, гангрената на неговите кариеси.
Му умрел здивот, здивот, да,
но вратоврската останува рамнодушна.
Преводот од шпански: Фросина Стојковска
Алберто Гарсија-Тереса (Мадрид, 1980) е доктор по хиспанска филологија со теза, која, ревидирана и проширена, ја сочинува неговата книга Поезија на критичната свест (1987-2011). Бил координатор на списанието за критика за спекулативна фикција Hélice, кодиректор на Jabberwock, годишна антологија на есеи за фантастична литература и главен редактор на списанието Solaris. Пишува литературна и театарска критика во разни медиуми: Diagonal – во кој ја координирал својата рубрика Книги; CNT, El Viejo Topo, Viento Sur, Gilgamesh o Prótesis; како и Culturamas – каде што ги водел содржините за поезија; Artes Hoy, Rebelión, Espéculo, casilla, Estudios de literatura, La República Cultural, Ariadna-RC, Bibliópolis: Crítica en la red, Prospectiva, меѓу другите.
Автор е на стихозбирките Треба да се јаде животот на залаци, 2008; Кислород во лименка, 2010 и Перипетии на Поетската бригада во кралството на автоматите, 2012; како и на тетратката Неверојатните и субурбани авантури на Поетската бригада, 2008. Неговите песни се преведени на англиски, француски, српски, романски и македонски. Автор е исто така и на раскази и микрораскази, објавени во литературни списанија во Европа и Америка. Координирал циклуси на рецитали и поетски акции за разни места (Traficantes de Sueños, La Marabunta, La Libre de Barrio…).
