Луис Боган, анг. Louise Bogan (1897-1970) е американска поетеса, критичарка и повеќедецениска уредничка на списанието „Њујоркер“; четврт по ред поет лауреат на Конгресната библиотека во 1945 год. Нејзината книга „Собрани поетски дела: 1923-1953“ ја освоила наградата „Болинген“ во 1955 год. и наградата на Академијата на американските поети во 1959 год. Оваа современичка на Езра Паунд и Т. С. Елиот со своето пишување вовела поинаква перспектива на традиционалното гледиште на жените. И покрај тоа што во периодот на триесеттите и четириесеттите години на минатиот век условите за една жена да опстане како поет биле многу тешки, а згора на тоа и нејзиното среднокласно ирско потекло не ѝ одело в прилог, сепак успеала да биде забележана и запомнета со својата поезија. Критиката ја прогласи Боган за врвна поетеса на дваесеттиот век, а некои критичари ја вбројуваат и меѓу „одличните споредни поети“ припадници на „генерацијата на реакцијата“, кои ги избегнувале актуелните и широко прифатени модернистички техники за сметка на традиционалните. Критиката за неа вели и дека е „една од најдобрите лирски поети родени на тлото на Америка“.
Knowledge
Now that I know
How passion warms little
Of flesh in the mould,
And treasure is brittle,–
I’ll lie here and learn
How, over their ground
Trees make a long shadow
And a light sound.
Знаење
Сега штом го имам знаењето цело
дека страста го топли
вкалапеното тело,
а богатството кршливо се рони,
ќе си починам овде учејќи
го начинот на кој дрвјата со лекост
над земјата долга сенка прават
и весел, лесен шепот.
Man Alone
It is yourself you seek
In a long rage,
Scanning through light and darkness
Mirrors, the page,
Where should reflected be
Those eyes and that thick hair,
That passionate look, that laughter.
You should appear
Within the book, or doubled,
Freed, in the silvered glass;
Into all other bodies
Yourself should pass.
The glass does not dissolve;
Like walls the mirrors stand;
The printed page gives back
Words by another hand.
And your infatuate eye
Meets not itself below;
Strangers lie in your arms
As I lie now.
Осаменик
Себеси се бараш
во гневовите збрани,
пребарувајќи ја светлината и темнината
огледалата, сите страни.
Каде ли се крие одразот
на очите и густите коси,
на страствениот поглед, на смеата?
Треба да се појави
меѓу страниците на книгата, дупло,
ослободен, во чашата сребрена,
во сите туѓи тела
душата треба да ти е разлеана.
Стаклото не раствора,
огледалата како ѕидови се должат,
печатените страни зборовите
со прстите туѓи назад ги множат.
Ни твоето заводливо око
не се пронаоѓа себеси таму долу,
туѓинци ти лежат в прегратка
како што јас сум сега легната.
Portrait
A child draws the outline of a body.
She draws what she can, but it is white all through,
she cannot fill in what she knows is there.
Within the unsupported line, she knows
that life is missing; she has cut
one background from another. Like a child,
she turns to her mother.
And you draw the heart
against the emptiness she has created.
Портрет
Дете исцртува контури на тело.
Црта согласно можностите, телото е целото бело,
па таа не може да го обои она што знае дека е присутно
внатре во неумешната линија. Знае
дека недостига живост, откинала
една позадина од друга. И како дете,
бара помош од мајка си.
И тогаш додаваш срце
во празнината на исцртаното.
Solitary Observation Brought Back From A Sojourn In Hell
At midnight tears
Run in your ears.
Една забелешка инспирирана од престојот во пеколот
На полноќ капат солзи ли солзи.
Солза по солза до уво ползи.
Women
Women have no wilderness in them,
They are provident instead,
Content in the tight hot cell of their hearts
To eat dusty bread.
They do not see cattle cropping red winter grass,
They do not hear
Snow water going down under culverts
Shallow and clear.
They wait, when they should turn to journeys,
They stiffen, when they should bend.
They use against themselves that benevolence
To which no man is friend.
They cannot think of so many crops to a field
Or of clean wood cleft by an axe.
Their love is an eager meaninglessness
Too tense or too lax.
They hear in any whisper that speaks to them
A shout and a cry.
As like as not, when they take life over their door-sill
They should let it go by.
Жени
Жените немаат дивост во нив,
напротив, предвидливи се,
во стегнатата врела клетка на срцата им
со корка леб задоволни се.
Не го гледаат добитокот како пасе црвена зимска трева,
не ги слушаат шумовите чисти
на водата од снегот како се слева по каналите
плитки и бистри.
Чекаат, а да кинисаат треба,
се вкочануваат, а да се свиткаат треба.
Против себе ја користат љубезноста
која на мажите им е звук без значење, обична врева.
Паметот не им е во жетвите на полето
ниту пак во цепените дрва.
Љубовта им е ревносна бесмисленост,
шега ил срдба.
Во секој шепот тие слушаат
викот и лелек.
Штом живот си живеат надвор од куќен праг, можеби
и треба да си го поминат без повреда ни белег.
Препев од англиски: Елена Пренџова
