Низ ушното тапанче до носот, па назад во белите дробови, таа плачеше
Навечер
Нејзиниот кревет со бели решетки
Беше небаре аквариум од кој тече морето.
Мораше на морето, од своето море
Кирија да му дава.
Но сништата цврсто ги држеше стиснати меѓу дланките.
Сништата го преземаат обликот на песокот.
Во него си играат некои туѓи деца.
Наутро
Ги изеде сите годишни времиња.
Не остави ни трошка на чинијата.
Ги изми забите.
Се намириса со копнеж.
Жнеидбата на љубовните сеништа
ја пожнеа и неа.
Напладне
Кога ловеше златни сардини во трамвајот број 17.
17 нема никаква симболика.
Само вози на линијата помеѓу театарот и дома.
Нејзините желби се неми како рибите
што долетуваат спротивно од струјата до безделната бессоница.
Стаклена девојка
Се омажив за тагата
Гола
Со синолички во косата,
Мермер во стапалата
Малтер во устата
Светулки во очите
Љубов под ноктите
И со сите други сосема обични нешта.
Танцував со срните
Во густа пурпурна шума.
И те чекав
Иако не постоиш.
Тука си
Но не си
Ти си
И престануваш да бидеш.
На крајот на ходникот го гледам училиштето. Зад слаткото море во кое нуркачите гинат барајќи ја светлината. Пораснав во неа. Училиштето е изградено од азбест. Во него учат деца што на грбот носат преголеми чанти. Чантите ги прождраа забранетите книги. Децата спијат на грбот на црниот рак. Тој се движи наназад, бавно, побавно од брзото време, кое не можеме со раце да го фатиме.
Децата им се измолкнуваат на срните.
Ракот ги фрла во морето.
А тие не знаат да пливаат.
Ќе бидеш ли на мојот погреб?
Или, тоа е бизарно прашање?
Сакаш ли подобро да зборуваме за времето?
Есента во мојот град е убава.
Јас не знам да молчам,
Прости ми.
Ничиј и твој
Јас не ги сакам мажите. Јас ги сакам момчињата.
Оние што ја загубиле својата сенка и трагаат по неа.
Во собите на уплаканите девојчиња
Чиишто четири ѕида од куќата
Ги замениле преголем капут
И стари светнати чевли.
Моите момчиња пушат премногу, а премалку пијат.
Околу нив свират раштимани цимбали.
Јас не ги сакам мажите. Јас ги сакам момчињата.
Оние чии тела се користат за оган
А вилинскиот прав ги извлекува од животот со кловновски нос.
Моите момчиња лажат дека не ме сакаат додека кажуваат љубовни зборови.
Раштиманиот цимбал плаче.
Јас не ги сакам мажите. Јас ги сакам момчињата.
Тие што ги заборавиле своите мајки
И кои премногу му верувале на светот.
Оние што се напиле од сопствената крв.
До бесвест танцува раштиманиот цимбал.
Момчиња
Кои на светот гледаат со очите на змија што лапнала слон
А врз цимбалот носат накривени шапки.
Моите момчиња наредија стадо овци во кутија цигари.
На двете раце имаат тркалезни лузни од згасена цигара.
Носот им досега сè до Пекинг.
Не се сигурни дека се живи зашто на стапалата немаат прицврстен човечки калап.
Моите момчиња заминуваат
Дури и кога остануваат.
За мојата другарка, која не заврши факултет, но го живеeше театарот
Имаше дваесет години кога пред неа на колена падна една цела генерација режисери.
Од нивната сите беа остарени, а тие немаа со кого да останат млади.
Сите нејзини беа млади, а таа немаше со кого да биде стара.
Со своите чекори ги познаваше
Палермо, Единбург, Берлин и Пекинг
Немаше дом
Но не беше ни номад.
Сите театарски бифеа се исти.
Облечени во црна тоалета и со црвен руж.
Уморни.
Со подочници виснати до врвот на ножните палци.
Зачадени.
Иако никогаш не ги привлекувал жарот на цигарите.
Бескрајно тажни.
А блескаат од живот на кој му дале сè.
Баш како и таа.
Препев од хрватски: Борјана Прошев-Оливер
