На мојот пријател, глумецот.
Те љубев
Од мигот кога девојките почнуваат да ги љубат момчињата
Од својата петнаесетта
Без примеси на страст.
Ги слушам нашите немирни води.
Имаат ист ритам
На бессоница
Воздухот во нас отсекогаш бил
Електризиран.
Тоа се гледа:
Рацете што секогаш танцуваат.
Нозете што секогаш липаат.
Со години
Се дружевме само во февруари.
Месецот на љубовта.
Иако не се сакавме
Ги славевме несреќните родендени.
Никогаш доволно пијани.
Никогаш доволно трезни.
За да се сфатиме.
Greenscreen
Тој беше од некое време
Не подобро
Не полошо
Не мое.
Ги палеше цигарите од ждрелата на змејовите
Оние изумрени
Оние непостојни
Оние сеприсутни.
Облакодерите ги дерат облаците.
Ги прават помалку
Мистични
Типични
Но, твои.
Облакодерите се ветерници на Њујорк
Против кои се бориш
Во бела кошула и сто години тежок оклоп.
Ти си оклопен воен брод
Чекориш како витез
А се движиш како оклопна желка.
Ти си некое време
Не подобро
Не полошо
Не свое
Во монтираната дневна соба
На каучот од ИКЕА
Рецитираш поезија.
Тоа е твојот дом.
Студиото во Лос Анџелес.
Градот во кој се снимени
Сите градови
На овој
Свет.
Бувјак
Старица на седумдесет
Деведесет години е во пензија
Со лице како да има петнаесет
Беше професорка по математика
А сега шета низ градот
И ги бара вљубените.
Остана немажена.
Глувата мачка ѝ загина пред дванаесет години
А таа сè уште спие со неа
И ја храни со чоколадо.
Старицата со наполнети седумдесет
Деведесет години – во пензија
Со лице како да има петнаесет
Се насмевна
И се изгуби меѓу скапаното овошје
И расипаните часовници.
А ние заедно ги изедовме палачинките
И се бакнавме.
Старицата влезе во својот стан.
Ѝ остави на мачката храна во 365 сини чинијки
И умре пред своето време.
Нè пронајде.
(А тој ден ние воопшто не се сакавме)
На мајсторот на изненадувањето, на чевларот на љубовта
Го наместив циркускиот шатор
Висок небаре кула што ги пара небесните граници.
На картите на световите, на другите деца, недадени.
Каде понираат бескрајните црвени портокали
Во планините полни со калинки
А рударите наместо шлемови носат светулки.
Морето се создава таму каде што си ти.
А олујата и солта се слепени во изораните бразди на твоето лице.
Не од тага
Ти си кловн што ги полни со радост
Срцата на принцезите што не се создадени за овие времиња.
Во розовата улица
Стоеше гордо твојот шатор
Како зимзелен бор
Крај куќичката
Која ја прераснаа нашите тела.
Му соши крилја од шеќерен памук
И го пушти да одлета.
И потоа и ти замина. Ја наведна главата. Ја крена целата планета на своите рамења. Ја доближи до сонцето вртејќи ја небаре вртешка.
Ги преплете своите прсти. Направи гнездо. Го дофатуваше циркусот секогаш кога ќе се доближеше до земјата.
Препев од хрватски: Борјана Прошев-Оливер
