Рецензија

Кон „Заклученото тело на Лу“ од Оливера Ќорвезироска

од

Лу Саломе сакала и успеала да пишува за својот живот од позиција на слободна жена. Таа е совршено надарена за туѓите творештва, а сопственото го користи како медикамент при одредена емоционална состојба. Саломе не е редок автор, ами е ретка жена: пишува за да се лекува себеси.

Кон „Медена земја“ на Тамара Котевска и Љубомир Стефанов

од

Контрастот село-град е прикажан и со нејзиното одење во Скопје со воз. А до неа седи ‘културата’, младич, панкер кој се разлкува премногу од неа прикажувајќи ја изопачената слика на градскиот живот. Ако Скопје е културата, селото е натурата…

Егзистенцијалната драма и мазохистичкиот ескапизам во „18% сиво“ на Захари Карабашлиев

од

Зак ја одбира уметноста како свет во кој може да избега за миг. Фотографирањето станува дел од него, нешто што со задоволство го прави само за себе. Во петдневното, на моменти налудничаво патување, со никонот е портретирана американската почва, гледана со очите на Зак – папсани од умор и тага, натопени и удавени во мрсно мартини – a горчината, заблажена со тоблероне.

Кон „Врба“ на Милчо Манчевски

од

Обидите да се прогони злото и неротката да роди се гледаат во верувањето да се прават одредени магиски обредни ритуали. Интересен е фактот на испреплетување на паганските обичаи со христијанското верување. Во еден момент Донка се моли пред иконата од Богородица, а веќе во друга сцена таа и Милан врзуваат конци и го гребат каменот во чии магиски моќи се верувало, а и сè уште има луѓе кои веруваат.

Кон „Гробница за Борис Давидовиќ“ од Данило Киш

од

Расказите проткајуваат заеднички модел на нарација: нараторот е резервиран за почетокот и средината на расказот, за на крајот книжевната нарација да биде поставена како историска подлога, поткрепена од извештаи и документација
и еден вид пост фестум за животот на ликовите.

Зошто да се (пре)прочита „Санитарна енигма“ и тоа токму во оваа пандемична 2020

од

Кој е главниот вишок во врска со овој вирус (па и со кој било нареден/ нов)? И дали требаше да ни се случи вирусот за да го сфатиме вистинското значење на вишокот?

Рецензија за „Куќата на џамијата“ од Кадер Абдолах

од

Додека човек ја чита, и тој живее во куќата на џамијата, јаде од ручекот што Зинат Ханум го подготвува, а го претставува бегството од сопствената беда и обвинување, со секој залак како да ја прежива нејзината проектирана вина, или го гледа Гуштерот, несреќното дете што плаќа за гревовите на своите родители и предци, како доползува низ вратата бесшумно во ноќта.

Рецензија за „18 % сиво“ од Захари Карабашлиев

од

Може многу да се зборува за просторите во кои престојува, мали хотелски соби како одаи за душата. Одаи во кои, наместо да одмори и да го пронајде својот пат, таа уште толку разбеснува и разгорува со пламенот на минатото.

Рецензија за „Порој од пепел“ од Исток Улчар

од

Конечното бестрашно претставување на смртта на злото во неговото присвојувањево „Порој од пепел“ е возвишен епилог на недвосмисленото обожување на колективната декаденција, како ангажирана реакција за трансформација на негативните животни полнежи во потенцијалот за грижа дури и за најладнокрвните вгнездени демони.