Рецензија

Рецензија за „18 % сиво“ од Захари Карабашлиев

од

Може многу да се зборува за просторите во кои престојува, мали хотелски соби како одаи за душата. Одаи во кои, наместо да одмори и да го пронајде својот пат, таа уште толку разбеснува и разгорува со пламенот на минатото.

Рецензија за „Порој од пепел“ од Исток Улчар

од

Конечното бестрашно претставување на смртта на злото во неговото присвојувањево „Порој од пепел“ е возвишен епилог на недвосмисленото обожување на колективната декаденција, како ангажирана реакција за трансформација на негативните животни полнежи во потенцијалот за грижа дури и за најладнокрвните вгнездени демони.

Кон „Модар накит“ од Катарина Винклер

од

„Во нашата долина живеат стотици модри жени. Има светломодри, како мајка му на Некла, и темномодри, како мајка му на Фидан, има модроцрвени и модроцрни жени. Има жени што своите модрини ги носат околу вратот како обрачи во вдлабнатината под грлото како медалјон, на некои модрините им се на рацете, како алки околу зглобовите од дланките или стапалата.“

Кон „Деца на злото“ од Миодраг Мајиќ

од

Овој ракопис во суштина претставува еден вид практика за сето она што теоријата го премолчува. Начинот на кој се спроведува правдата. Лажниот сензационализам во медиумите. Спроведување постапки пред државните органи. Финансиски криминал. Покривање на случаите. Подметнување докази.

Рецензија за „Не правете им сенка на гробовите“ од Дијана Петрова

од

Она што навистина ме привлече е атмосферата што ја создаваат расказите на Дијана Петрова. Така што на моменти тие како да водат дијалог со „Преобразба“ на Кафка. Исто така, тие како да градат паралелен универзум со овој во кој живееме и кој го познаваме (барем мислиме дека го познаваме).

Кон „Деца на злото“ од Миодраг Мајиќ

од

Психолошки и мотивациски одлично компониран роман. Ликовите се јасно исцртани, ниеден не е вишок. Сите во функција на приказната, сите како дел од сликата за општеството во рацете на сопствената несовршеност.

За романот „Деца на злото“

од

Додека го читаме романот Деца на злото на Миодраг Мајиќ, во него препознаваме, како и во сите добри крими-романи, зошто овој жанр го привлекува читателското внимание. Крими-романите ги изразуваат нашите потсвесни, длабоко индивидуализирани стравови, настанати во реални околности од модерниот живот.

Рецензија за романот „Деца на злото“ од Миодраг Мајиќ

од

Никола Бобиќ е класичен антихерој, адвокат кој ги знае дупките во законот, знае каде може да пројде со штека цигари и шише виски за да добие нешто, знае каде не може. Неговиот приватен живот е далеку од совршен. Ама затоа кога неговата кожа ја спремаат за распнување, работите ќе ги истера до крај, па што сака нека биде!

Кон „Во сенката на злосторот“ од Хелена Хеншен

од

Авторката на еден нејзин специфичен начин ги опишува ликовите на Јалмар, Фредрик и Софи. Преку секој од нив, преку нивната историја, нивниот карактер, таа се обидува да ги најде одговорите на прашањата кои мајка ѝ никогаш не ѝ ги дала.