Македонски, а, о, и

Јазикот го разбираат сите. Книжарот од кого купуваме розови миризливи гумички за бришење и моливчиња со шарени пискули. Продавачката во малечкото ресторанче за гиро во кое јадеме печено коковче од мрсна хартија на превисоки барски столчиња. Пазарџијата кој црпнува со раката во кантата со маслиники за да видиме дека и тие подолните се убави како оние горе.
Рибарите се вратиле со полни мрежи. Домаќините местат маса среде двор. Не се сеќавам на кој јазик нѐ викаат да седнеме со нив. Во очите на татко ми тивка радост, морската храна е неговата среќна младост. Само овде и во неговите сеќавања не е грев црвеното вино да се пие добро изладено. Ние се меткаме околу масата, се бркаме со децата во градината, солено мириса ова наше лето.
По долги години, повторно сите четворица ја преминуваме границата. Имаме четири пасоши наместо оној едниот заеднички од нашето детство. Имаме нова, помалечка кола. Границата е пресно подотворена, татко ми сака да нѐ почести за дипломите. Не одиме накај морето, застануваме во фри-шопот од другата страна. Продавачката ни приоѓа веднаш кога почнуваме да ги загледуваме рачните часовници.
Повелете, ни покажува и кон другата витрина, прашува за кого одбираме подарок. „Зборувате македонски“, радосно коментира мајка ми. Мојата наивна мајка, израдувана што ја разбираат. Продавачката ја погледнува со презир, со притаен страв. Замолчува веднаш. Сите натамошни обиди на мајка ми да ја потпраша нешто се удираат во ѕидот на нејзиниот молк, се цедат надолу по него како миризливо грчко слатко од портокали.
Се враќаме со нови часовници на рацете. Ги подгледнуваме со нелагодност кога цариникот од нашата страна нѐ прашува дали имаме нешто да пријавиме. Се царини ли оваа придавка што се пишува со мала буква, ова безимено чувство на помала вредност, купено за заштедата на татко ми, со поранешно југословенска гаранција од седумдесеттите? Со рацете на воланот, не го ни погледнува цариникот додека одмавнува со главата.