Расказ

„Дали видовте некој да беше со нас, тука во купето“, го прашав својот сопатник. „Не“, рече спикерот со пена на лицето. „Иако… иако… како во полусон ми се причини дека наслушнав како некој дебел, навистина дебел човек ’рчи. А тоа, без навреда, не можеше да бидеш ти“, ме погледна малку од високо и се насмевна.

Во илјада деветстотини четириесет и четвртата година, за време на војната со Јапонија, Јапонците навлегле во коријата и ги опколиле ослободителите, па ги фатиле овие тројца да им го покажуваат патот. Кога поминувале низ некој предел завеан со снег, некој Кинез требал да го гази снегот за да го отвора патот. Од овие тројца, еден морал да умре. Јапонците покажале на оној што се давел и рекле: „Ти да кажеш кој ќе оди.“

Како и секогаш таму се чувствуваше најспокојно, одвоен од сложувалката на општеството каде неговата алка немаше свое место на совпаѓање.

Но, како што вели Жид, „не можеш да откриеш нова земја без да си дозволиш да се изгуби глетката на брегот за подолго време“.

Тие што ги праќаат сопствените сеќавања на брановите на поезијата за да ги пробудат, за да ги освежат нашите подзаборавени доживувања, тие што во занесот на создавањето не се прашуваат зошто и за кого создаваат…